Μας γύρισαν όλα μπούμερανγκ. Ασχοληθήκαμε περισσότερο από όσο έπρεπε με τις ιδιαιτερότητες του αγώνα στη Μαδρίτη και τα "γύρω-γύρω" (Μίτσελ, Ρομπέρτο, 17 ημέρες χωρίς επίσημο παιχνίδι για τους ερυθρόλευκους), παρά με την ουσία. Όσοι, βέβαια, τιμήσατε τη χθεσινή στήλη, διαβάσατε και για ποδόσφαιρο. "Τέτοια ματς σε... γιγαντώνουν", ήταν ο τίτλος του κειμένου, αλλά έπρεπε να προσθέσω μέσα στο άρθρο πως "... τέτοια ματς μπορούν και να σου προκαλέσουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που, ήδη, περιμένεις". Η Ατλέτικο τιμώρησε κάθε λάθος του Ολυμπιακού και φανέρωσε όλες τις αμυντικές αδυναμίες της ελληνικής ομάδας.Αδυναμίες, που είχαν γίνει αντιληπτές και στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια του ομίλου. Ο Μίτσελ επέλεξε την ίδια εντεκάδα με το προηγούμενο ευρωπαϊκό ματς στο Τορίνο, χωρίς κάποια φρέσκια ιδέα πάνω στο χορτάρι.
Ο Ολυμπιακός στο "Βιθέντε Καλντερόν" θύμισε την ανήμπορη ομάδα που είχε ηττηθεί με κάτω τα χέρια από τη Λεβάντε τον Φεβρουάριο του 2013, στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του Μίτσελ. Χωρίς πολλή σκέψη, αυτά είναι και τα δύο χειρότερα ευρωπαϊκά παιχνίδια επί εποχής του. Όχι λόγω της έκτασης των σκορ, αλλά κυρίως λόγω εμφάνισης και νοοτροπίας. Μία ήττα στην έδρα της Πρωταθλήτριας Ισπανίας και φιναλίστ του περυσινού Champions League, είναι εντός προγράμματος. Έστω και με αυτό το βαρύ σκορ. Ήταν το χειρότερο φετινό παιχνίδι του Ολυμπιακού, συνολικά. Σε άμυνα, κέντρο, επίθεση. Τρεις καλές στιγμές σε όλο το ματς, χωρίς κλασική ευκαιρία για γκολ.
Κακά τα ψέματα, το 4-0 θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο. Και όταν αγωνίζεσαι σε τόσο υψηλό επίπεδο, με τόσο δυνατούς αντιπάλους, κάποια στιγμή θα έρθει και μία "κακή" ήττα με ένα βαρύ σκορ. Ο τρόπος, όμως, δεν είναι αποδεκτός. Καμία συγκέντρωση στο παιχνίδι, καμία συνοχή ανάμεσα στις τρεις γραμμές, καμία προσπάθεια για την αποφυγή του μοιραίου. Μας πείραξε η παράδοση άνευ όρων. Τέτοια... πλημμύρα είχαμε χρόνια να δούμε στο Champions League. Το φυσιολογικό αποτέλεσμα ήταν η ήττα από έναν ανώτερο αντίπαλο, αλλά όχι και να χάσουμε αμαχητί. Να πέσουμε, αλλά πρώτα να παλέψουμε... Υπερήφανα όπως ξέρουμε. Όταν παίζεις με μία καλύτερη ομάδα, η φλόγα στα μάτια πρέπει να διαπερνά τον αντίπαλο. Αυτό είναι και το πρώτο παράπονο: δεν είδαμε τη σπίθα, το κίνητρο, το πάθος. Ελάχιστες ήταν οι κερδισμένες προσωπικές μονομαχίες. Όταν πας δεύτερος στην μπάλα, δεν έχεις καμία τύχη. Τα ατομικά λάθη των παικτών και η εμφάνιση της ομάδας χωρίς ίχνος συγκέντρωσης και αυτοπεποίθησης, απόρροια ελλιπούς προετοιμασίας (πνευματικής και αγωνιστικής), επανέφεραν στις μνήμες μας άσχημες εκτός έδρας ήττες της προηγούμενης δεκαετίας στην Ευρώπη.
Το δεύτερο στοιχείο, που έκανε τόσο ξεκάθαρη τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, είναι καθαρά αγωνιστικό. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται ευάλωτος αμυντικά για δύο λόγους, που είναι αλληλένδετοι. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν εμπνέει εμπιστοσύνη (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε), για αυτό και ο Μίτσελ φορτώνει τον άξονα. Ο Ισπανός προπονητής έχει επιλέξει από την αρχή της σεζόν να παίζει με τους δύο μπακ να ανεβοκατεβαίνουν σε ολόκληρη την πλευρά. Όταν αμύνονται, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν δύο και τρεις αντιπάλους. Οι εσωτερικοί χαφ δεν "κλείνουν" προς τα άκρα και γίνεται το έλα να δεις. Χουανφράν και Αρντά Τουράν έκαναν ό,τι ήθελαν τον Μαζουακού στο πρώτο ημίχρονο. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου τον Γάλλο σε αυτό το διάστημα του αγώνα. Ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισε και ο Ελαμπντελαουί από τη δική του πλευρά, με τους Ανσάλντι και Κόκε.
Με όσα έχει κατορθώσει, γιατί ο Ρομπέρτο δεν είναι απλά ένας πολύτιμος τερματοφύλακας για τον Ολυμπιακό εδώ και περίπου δεκαπέντε μήνες (αλλά ο φύλακας-άγγελός του), δικαιούται και μία κακή εμφάνιση. Προσωπικά, μου φάνηκε επηρεασμένος ψυχολογικά από την επιστροφή του ως αντίπαλος της Ατλέτικο. Ευθύνεται ξεκάθαρα στο πρώτο γκολ, αλλά με τόσα που έχει σώσει κατά καιρούς, είναι "βλασφημία" να θεωρηθεί ως ο υπαίτιος της ήττας. Και πάλι, όμως, ο Μποτία θα μπορούσε να έχει ενεργήσει καλύτερα. Εκεί, ο στόπερ διώχνει την μπάλα προς τα πλάγια. Δεν τη γυρίζει πίσω στον τερματοφύλακα. Ο Ισπανός κεντρικός αμυντικός ήταν και πάλι "πληγή" για τον Ολυμπιακό. Το "τσαφ" στο 2-0 καταδίκασε τις όποιες ελπίδες για ένα θετικό αποτέλεσμα, ενώ και στα άλλα δύο γκολ που ακολούθησαν, ο Μάντζουκιτς τον νίκησε κατά κράτος. Ακόμα και στα καλά του παιχνίδια, το εντός με την Ατλέτικο και τα δύο με τη Γιουβέντους, η ομάδα είχε πέντε γκολ παθητικό και τον Ρομπέρτο να "βγάζει και τις κάλτσες του".
Για να μην μακρηγορούμε:
Εξ αρχής το έργο του Ολυμπιακού ήταν εξαιρετικά δύσκολο σε αυτό το γκρουπ. Το "Γεώργιος Καραϊσκάκης" έχει τη δική του δυναμική και μπορεί να λυγίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά εκτός έδρας η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει δύο θηρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Σε Τορίνο και Μαδρίτη, οι ερυθρόλευκοι έπρεπε να υπερβάλλουν εαυτόν και να έχουν οκτώ-εννέα παίκτες σε μεγάλη βραδιά. Η υπέρβαση δεν έγινε σε κανένα από τα δύο αυτά ματς. Πιστεύω ακράδαντα πως στο Μάλμε ο Ολυμπιακός είχε την πιο μεστή του εμφάνιση εκτός έδρας. Χωρίς τον Ντομίνγκες στο αρχικό σχήμα και με τον Κασάμι να παίζει κεντρικά και όχι στα πλάγια. Εκεί, όμως, ο ανεκδιήγητος διαιτητής Καράσεβ έκανε τη διαφορά υπέρ των Σουηδών. Στο Μάλμε χάνεται η πρόκριση μέχρι στιγμής. Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους κέρδισαν μέσα-έξω, ενώ οι ερυθρόλευκοι άφησαν εκεί τρεις βαθμούς.
Για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2011/12, οι Πειραιώτες δεν κερδίζουν μακριά από την Ελλάδα σε φάση ομίλων του Champions League, ενώ για πρώτη φορά μετά την αγωνιστική περίοδο 2003/04 δεν κερδίζουν έστω ένα βαθμό εκτός έδρας στο θεσμό (με τέρματα 2-9). Φέτος, όμως, είχαν και τους πιο δύσκολους αντιπάλους. Σε σχέση με πέρυσι, η ομάδα δέχθηκε τα τριπλάσια γκολ εκτός "Καραϊσκάκης". Εννέα τον αριθμό. Πέρυσι, μόνο τρία. Οι αριθμοί είναι ένας καλός τρόπος για να πεις ψέματα, αλλά εμπεριέχουν συνήθως μεγάλη δόση αλήθειας. Παράλληλα, σε πέντε φετινά παιχνίδια, οι αντίπαλοι έχουν μετρήσει συνολικά 87 τελικές προσπάθειες. Ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί, ήδη, 11 γκολ. Μαζί με τη Μάλμε, έχουν την έκτη χειρότερη αμυντική συγκομιδή στη φάση των ομίλων. Υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα στην άμυνα, το οποίο "φωνάζαμε" από το καλοκαίρι. Εννοείται πως δεν αμύνονται μόνο οι τέσσερις της οπισθοφυλακής, αλλά υπάρχει έλλειμμα ποιότητας στα πρόσωπα που απαρτίζουν το κέντρο της.
ο ταμείο στη φετινή διαδρομή στο Champions League θα γίνει από τη στήλη μόλις τελειώσει το γκρουπ. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, το ζητούμενο είναι η σωστή διαχείριση αυτής της σκληρής ήττας, ώστε ο Ολυμπιακός να πετύχει τον πρώτο στόχο του και να εξασφαλίσει την τρίτη θέση. Ένας βαθμός χρειάζεται κόντρα στη Μάλμε στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" (9 Δεκεμβρίου) για να συνεχίσει η ομάδα στην Ευρώπη και το 2015 μέσω του Europa League. Το μοναδικό σενάριο που δίνει πρόκριση στη φάση των "16" του είναι να κερδίσει η Ατλέτικο μέσα στην έδρα της Γιουβέντους και ο Ολυμπιακός να επικρατήσει της Μάλμε. Οι Μαδριλένοι έχουν το κίνητρο της πρωτιάς στον όμιλο, αλλά εδώ που φτάσαμε η Γιουβέντους έχει ξεκάθαρα τον πρώτο λόγο για το δεύτερο εισιτήριο.
ΥΓ1: Ελπίζω ο Κασάμι να μην γίνει ο επόμενος... Βάις. Θα επανέλθω στο θέμα κάποια στιγμή. Στην ώρα του.
ΥΓ2: Από όσους αγωνίστηκαν, δεν διακρίθηκε κανείς. Είναι άσχημο, πάντως, να βγαίνουν στον... τάκο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν ήταν κακός για ένα ακόμα ματς μόνο ο Μήτρογλου, ή ο Αφελάι, ή ο Μποτία. Ήταν και ο Ντομίνγκες, ο Μαζουακού, ο Αμπιντάλ, ο Μανιάτης. Σχεδόν όλοι. Μην... παίρνει η μπάλα, λοιπόν, διαρκώς έναν και δύο παίκτες. Είναι άδικο.
ΥΓ3: Αν δεν κάνω λάθος ήταν μετά το 4-0: ο Φουστέρ βγαίνει στην αντεπίθεση και πασάρει δίπλα του στον Ντομίνγκες, κοντά στο κέντρο του γηπέδου. Ο Αργεντινός δεν κάνει καν κίνηση προς την μπάλα και μένει απαθής κι ενώ αυτή περνάει από δίπλα του. Κατά τη στιγμή της αλλαγής του, επίσης, έβγαλε μία δυσφορία. Εδώ και καιρό, έχει πολλά νεύρα ο Αργεντινός.
πηγη : redplanet
