Σχεδόν μία δεκαετία μετά το εντυπωσιακά νοσηρό και σκοτεινό ντεμπούτο του με την «Ιστορία 52», ο Αλέξης Αλεξίου επιστρέφει με την «Τετάρτη 04:45», ένα καθαρόαιμο φιλμ είδους, που δεν φοβάται να υπερασπιστεί την ειλικρίνειά του.
Ο Σάκης Δημητρακόπουλος θα βρεθεί δέσμιος της οικονομικής κρίσης, κυρίως λόγω δικών του λανθασμένων χειρισμών και θα χρειαστεί να βάλει το ρολόι του να μετρήσει αντίστροφα 32 βασανιστικές ώρες μέχρι να βρει τρόπο να ξεχρεώσει και να κρατήσει το νυχτερινό του μαγαζί.
Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Αλεξίου θα βάλει πολύ αργότερα όλα του τα πιόνια. Εδώ μιλάμε για μια ταινία πολυπρόσωπη, μια ταινία κανονικών ρυθμών, με στέρεη αφηγηματική μαγιά και απαλλαγμένη από κάθε είδους νεωτεριστικό εντυπωσιασμό. Κρυφοκοιτάζοντας το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη, η ταινία απλά γυρίζει την πλάτη και παίζει με τα εντελώς δικά της χαρτιά. Ένα σκληρό δράμα με ρομαντικά στοιχεία. Κι αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε τον χαρακτηρισμό, τότε θα μιλήσουμε για ένα ρομαντικό θρίλερ.
Ο Αλέξης Αλεξίου έχει σημαντικούς αρωγούς στο στήσιμο της ταινίας του. Ο μεν Χρήστος Καραμάνης καταφέρνει να αποχρωματίσει σχεδόν όλη την Αθήνα, κι ύστερα να βάλει τα εντελώς δικά του χρώματα, τόσο μοναδικά και διαφορετικά, σαν να μην τα έχεις ξαναδεί ποτέ. Παίζοντας με το σκοτάδι, καθώς η ταινία τρέχει σε μια σκοτεινή πόλη που αρνείται να ζήσει με το φως, που τεμπελιάζει να σηκωθεί από το κρεβάτι, και που ζει μονάχα όταν ο ήλιος δύσει, ο Καραμάνης προτείνει σε αυτή την κατάσταση να λάβει μέρος ως πρωταγωνίστρια και να κατευθύνει η ίδια τους χαρακτήρες.
Αυτό θα έρθει να κυλήσει ομαλότερα με τη χρήση της μουσικής. Εδώ μια μεγάλη στάση. Ο Φελιζόλ μπλέκει σχεδόν «vintage» ελληνικά τραγούδια (Μαίρη Λω, Τζένη Βάνου), σπάζοντας την πλοκή (ή καλύτερα χωρίζοντας) σε 10 κομμάτια, υποκεφάλαια μιας ενιαίας αφήγησης, που έχει ανάγκη το προηγούμενο, όσο και το επόμενο. Εδώ συναντάται η αναγνώριση της αφηγηματικής δομής, που ο Αλεξίου φαίνεται πως κατέχει. Η μουσική, λοιπόν, προωθεί την πλοκή, ξεμπουκώνει τον καπνό των πιστολιών, καθαρίζει το αίμα, λειαίνει τα «κακά» λόγια, κάνει υποφερτή τη ζωή των εγκληματιών, δίνει θάρρος στον «πονεμένο» ήρωα, του δείχνει τον δρόμο, τον συμπονά, τον βοηθά κι ύστερα τον σώζει.
Οι ήρωες του Αλεξίου πριν 7 χρόνια μιλούσαν στον εαυτό τους και προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με το υποσυνείδητό τους σε μια εξαιρετική «Ιστορία 52», όπου η γνωστή στον σινεματικό κόσμο ισορροπία μεταξύ αλήθειας και ψέματος είχε και εκεί χαθεί.
Εδώ, στην «Τετάρτη 04:45», οι ήρωες μιλούν κανονικά, μιλούν τα ελληνικά που μιλάς, δρουν περπατώντας κανονικά, πυροβολούν και σκοτώνουν φυσικά, σαν το χέρι τους να σχηματίζει όπλο, σκέφτονται και πλάθουν ανοίκειες εικόνες κανονικά. Σε μια ταινία που απλώνει μέσα στα 120 λεπτά της διαδρομές, όνειρα που γίνονται εφιάλτες (δεν είναι κλισέ έκφραση εδώ), ήρωες που ψάχνουν λύτρωση, το στοιχείο της κορύφωσης είναι το μοναδικό που θα τη σώσει. Και υπάρχει από το πρώτο κιόλας λεπτό. Η ταινία καταφέρνει να κλιμακώσει όχι μόνο την ένταση, μα και την κάθαρσή της. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αλεξίου διαχειρίζεται τους ηθοποιούς του, είναι όμοιος με εκείνον που ο κεντρικός ήρωας θα βρει λύση σε όλα του τα προβλήματα. Καταφέρνει να ελιχθεί με εντυπωσιακή φόρα απέναντι στους σκοπέλους. Σκόπελοι εδώ νοούνται οι ρυθμοί που ο ίδιος επέλεξε να εντάξει την ταινία του. Ένα σκοτεινό μπαρ θα δώσει τη θέση του σε μια νυχτερινή βόλτα, σε έναν ήρωα που θα φοβηθεί το φως, που θα κλειστεί στο σπίτι, που θα ανέβει μια ταράτσα, που θα κλείσει τα μάτια για να μη νιώσει τη βροχή.
Η «Τετάρτη 04:45» είναι μια ταινία σπάνια. Ο τρόπος να πεις πως η ταινία είναι «από εκείνες που συχνά δεν βλέπεις στο ελληνικό σινεμά» είναι εδώ ένας τρόπος αγενής. Η ταινία αυτή στέκεται σαν ταινία. Τελεία. Δεν μιλάς με εθνικότητες. Μιλάς με κανόνες σινεμά, ρυθμών, αφηγήσεων και κυρίως αξίας καλλιτεχνικής.
πηγη : cine.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου