Από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες το κατάλαβα.
Από την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι θα έρθει η στιγμή που εγώ κι εσύ, δεν θα χωράμε στον ίδιο πλανήτη.
Από τις πρώτες στιγμές κατάλαβα τι υπερφίαλο, ναρκισσιστικό κάθαρμα είσαι.
Τυχερός που με πέτυχες μικρή και άμυαλη, έτοιμη να φάω την παραμύθα.
Τώρα έπρεπε να μου έρθεις…
Ό,τι έκανες, να το πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα κάθε ώρα και στιγμή.
Ναι, θυμωμένη είμαι!
Παραδέξου ότι αυτό σε ικανοποιεί.
Σε ικανοποιεί που όσο ζω θα ψάχνω τρόπο να σε εκδικηθώ;
Σε ικανοποιεί που απομυθοποίησα το νεραϊδοπαράμυθο του έρωτα, πριν καν τον γνωρίσω;
Σε ικανοποιεί που ποτέ δεν θαύμασα και δεν θα θαυμάσω άλλον, όπως εσένα;
Σε ικανοποιεί που έκανα τα πάντα για να γίνω σαν κι εσένα; Ψυχρή, κυνική, συναισθηματικά ανάπηρη, να αλλάζω γούστα και γκόμενους, πιο γρήγορα από εσώρουχα;
Γιατί σε ικανοποιεί;
Κάποτε σου έπεσα λίγη. Ή πολλή…Αλαζόνας ή δειλός άραγε;
Είναι αργά για εξηγήσεις. Μετά από δέκα χρόνια ξηγηθήκαμε, παρεξηγηθήκαμε, του απαυτώσαμε το κέρατο.
Τι σημασία έχει; Και οι δύο ξέρουμε την απάντηση.
Αλλιώς δεν θα με έψαχνες σε κάθε γκόμενα. Αλλιώς δεν θα έδινες στη γάτα σου το όνομα μου. Αλλιώς δεν θα γυρνούσες σχεδόν κάθε βράδυ κάτω από το σπίτι μου.
Δεν θα με έψαχνες στους περαστικούς, στα πάρτι και στις συναυλίες. Δεν θα με αναζητούσες σε συζητήσεις με φίλους, γνωστούς, αναδρομές στο παρελθόν. Ούτε θα με έκαιγες τις νύχτες σε γεμάτα τασάκια, ούτε θα με έσβηνες σε γεμάτα ποτήρια, ούτε θα με έκρυβες σε μάτια που γυαλίζουν και σε τύψεις που γίνονται κόμποι που σφίγγουν το λαιμό.
...Αλήθεια, πώς νιώθεις που δεν ξέρεις πόσο ικανοποιεί εμένα που ακόμα σε πονάω;
Που δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που αισθάνεσαι ακόμα τα νύχια μου να σκίζουν τις πληγές σου; Που δεν ξέρεις τι λαχτάρα έχω να σε κάνω να πονέσεις όπως εγώ;
Αλήθεια…πώς νιώθεις που δεν ξέρεις πως ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το γιατί;
…Που δεν ξέρεις ότι όλοι βγαίνουν λίγοι στη σύγκριση μαζί σου;
Που δεν ξέρεις ότι κάθε βράδυ σε «ανασταίνω» και κάθε ξημέρωμα σε «σκοτώνω» και σε «θάβω» για να μη βρεθεί κανένα ίχνος σου μπροστά μου κατά τη διάρκεια της μέρας;
Που δεν ξέρεις ότι σε καίω σε καπνούς, σε σβήνω σε ποτά, σε κρύβω πίσω από θολά, υγρά μάτια και σε λυγμούς που γίνονται κόμποι που μου σφίγγουν το λαιμό, σε χάνω μέσα στην παραζάλη του μυαλού μου, εκεί που αγνοώ πλέον αν υπήρξες ή είσαι αποκύημα της φαντασίας μου;
Που ποτέ δεν θα ξεχάσω, και που πάντα θα είμαι ευάλωτη να ξανακυλήσω στην ψευδαίσθηση σου;
Πώς νιώθεις που δεν ξέρεις ότι κάθε Σαββατόβραδο θέλω μόνο εσένα;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου