Σούπερ ταβερνάκια, προσφυγικά σπίτια, ένας οίκος ανοχής, μία αυλή με έργα τέχνης, μια ιστορία από τους ρεμπέτες μέχρι το Πάρκο Νιάρχου, έλα να σου συστήσω την πιο αυθεντική και ιδιόρρυθμη γειτονιά της Αθήνας
Τζιτζιφιές. Ένα όνομα που παραπέμπει σε εκείνα τα ομώνυμα δέντρα με τα τζίτζιφα που λογικά είχαμε μπόλικα εδώ κάτω. Τζιτζιφιές ξαναλέω, εξωτικές και παραδοσιακές. Εδώ έζησε ο παππούς μου, εδώ γεννήθηκε ο πατέρας μου, εδώ μένω εγώ. Κουβαλάει μια αύρα αυτή η περιοχή. Μια ιστορία. Μια απλότητα και μια λαϊκή ομορφιά. Και μια περηφάνια. Για την ακρίβεια μια μαγκιά. Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη νομίζω.
Θυμίζει παλιούς ρεμπέτες. Στο κέντρο Φαληρικό το 1963 τραγουδούσε ο Τσιτσάνης. Μαζί με την Πόλυ Πάνου και τη Ρίτα τη Σακελλαρίου. Εδώ έμενε και ο Παπαϊωάννου. Στο σημείο που είναι σήμερα το ΙΚΑ στην Ισμήνης ήταν τα προσφυγικά σπιτάκια που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Εδώ η πόλη και η θάλασσα ήταν πάντα πολύ κοντά, τόσο κοντά που πλημμύριζαν οι αυλές όταν ανέβαινε το νερό. Μετά η Ποσειδώνος ανυψώθηκε.
Σήμερα εκεί είναι οι δύο στάσεις του τραμ. Η μία είναι αυτή των Τζιτζιφιών που απέναντι είναι οι Mousses (στριπ σόου, αν και δεν χρειαζόταν συστάσεις υποθέτω) και το Teatro (μπουζούκια ναι, λες να μην είχαμε;). Και η άλλη είναι αυτή της Καλλιθέας. Έστω ότι κατεβαίνεις εκεί. Δίπλα θα δεις την Boom Βoom. Ναι μία από τις λίγες αυθεντικές ντίσκο της Αθήνας. Με την ντισκομπάλα της, με την τρασίλα που της αρμόζει. Και μιας και είπα τρασίλα να μην παραλείψω το Trust το σκοτεινό αυτό μπαράκι (που μόνο εγώ δεν έχω πάει), που φημίζεται για το κάψιμό του και για το ότι είναι λίγο πιο άφτερ από αφτεράδικο. Έχουμε και τα σουβλάκια μας αμέ. Κάποτε ήταν τα Στρουμφάκια κοντά στην Παντάνασσα. Τώρα είναι το K Grill και ο Καλαμόγυρος. Εγώ βέβαια πάντα το σουβλάκι θα το συνδέω με τον Λεβέντη (και δεν εννοώ τον Βασίλη). Τα πιο μεγάλα σουβλάκια και τα παιδιά που έχουμε φέρει περισσότερο για ντιλίβερι σπίτι μας. Μετά πάνε αυτά (τα παιδιά) από τον Άδωνι, το μωβ μαγαζί επί της Θησέως με τον τέλειο καφέ, που κανονικά το λένε Αφροδίτη, αλλά για κάποιο λόγο έχουμε μπλέξει θεούς και θνητούς και το λέμε Άδωνι. Από εκεί παραγγέλνω και για τη δουλειά. Άξιος ανταγωνιστής σε θέματα καφέ
Α για να μην λέμε μόνο για τραμ, εδώ το πιο γνωστό λεωφορείο είναι το 040. Άντε και το τρόλεϊ το 5 που έχει την αφετηρία του στην Ισμήνης. Πίσω από την στάση Ιζόλα (που πήρε το όνομά της από το παλιό εργοστάσιο με κουζίνες και ψυγεία που ήταν εκεί) έχουμε τον πιο πελώριο Σκλαβενίτη. Πας και ημερήσια άμα το ψήνεις. Έχει και μαγειρευτά να τα φας εκεί ή να τα πάρεις σε ταπεράκια. Ένα θα σου πω, ο μουσακάς του είναι εξαιρετικός. Από την απέναντι πλευρά της Θησέως το πιο ενδιαφέρον κτίριο είναι ένα studio, ναι ναι οίκος ανοχής, έτσι το λέμε εμείς τα κοριτσάκια. Έχουμε και έναν και καλά Αθλητικό Σκοπευτικό Όμιλο, όπλα πουλάει και πυρομαχικά. Κακό. Και το Τηλεάστυ (νυν Αρτ). Κακό επίσης.
Πίσω από τη στάση του τρόλεϊ που σου είπα πριν όμως έχει το καλυτερότερο. Το L’Ovelha Negra που και ποσοστά να μου έδιναν με τόση χαρά δεν θα το διαφήμιζα. Με τις βιντατζιές του, με το γαρμπίλι κάτω (άσπρο βοτσαλάκι), με τις έντεχνες βραδιές, με τον Γιάννη που πάντα μας κερνάει το κατιτίς μας. Τώρα τελευταία ρακή με δυόσμο.
Από το μίνι μάρκετ του Δημήτρη κάτω από το σπίτι μου έχω πάρει πολλά παγωτά και η μαμά ό,τι έχει να κάνει με νοικοκυριό και μαναβική. Εκεί γύρω είναι γεμάτο προσφυγικά σπίτια, παντού, όχι μόνο εκεί τώρα που το σκέφτομαι. Χαμηλά, με αυλές, που δίνουν ακόμη την αίσθηση της γειτονιάς. Σε ένα από αυτά έμενε η Έλενα, μια πολύ καλή μου φίλη από το Δημοτικό. Σε ένα άλλο μένει μια οικογένεια Αιγυπτίων με όμορφα παιδάκια που κάνουν ποδήλατο και παίζουν στο πεζοδρόμιο. Υπάρχει και ένα που μέσα έχει ένα ξύλινο αλογάκι και μία Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, που δεν είναι του Μποτιτσέλι προφανώς αλλά κάποιου μανιακού συλλέκτη που δεν έχει μάλλον χρόνο να μαζέψει τους πίνακες και τα υπόλοιπα παλιά του αντικείμενα και να τα βάλει μέσα στο σπίτι του ή αυτό είναι πολύ γεμάτο για να χωρέσουν, γι’ αυτό και τα έχει εδώ και χρόνια απλωμένα στην αυλή του. Η πιο συχνή μου στάση όμως είναι σε εκείνο με το τσόου τσόου που αγαπώ σαν να είναι δικό μου.
Και εκεί δίπλα στο παλιό, με την Λάμπρου Κατσώνη μόνο να τα χωρίζει, στέκει το καινούριο. Το Πάρκο Νιάρχου. Στον πρώην Ιππόδρομο. Με το γήπεδό του, με το κολυμβητήριο, με το Central Park του για καφέ, με το πράσινο και τις λεβάντες, ιδανικό για τρέξιμο και με την αναμονή για τα όμορφα πράγματα που θα δημιουργηθούν εκεί. Την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Με την Εσπλανάδα για ποδηλατάδα πιο πέρα. Με το Ωνάσειο που είναι το σύνορο κάπως των Τζιτζιφιών με τη Συγγρού.
Για το τέλος σου άφησα την πιο διάσημη ταβέρνα μας. Την Αντωνία. Με την ίδια να μας κερνάει καλαμαράκια ουκ ολίγες φορές. Με τη φήμη της να έχει φτάσει παντού. Έρχονται εδώ από όλη την Αθήνα για τους ψαρομεζέδες της. Βέβαια για να μην είμαι άδικη πρέπει να αναφέρω τη γιαγιά Ελισάβετ που πρόσφατα μετακόμισε την ταβέρνα της στη γωνία Ξενοφώντος και Αγησιλάου αλλά και τα Άργουρα του κύριου Νίκου που μέχρι και ο Θανάσης ο Παπακωνσταντίνου τα προτιμάει, που δεν φτιάχνουν τηγανητές πατάτες, αλλά ας είναι γιατί βάζουν ωραία μουσική και σερβίρουν γκουρμεδιές που δεν τις περιμένεις. Για γλυκό μόνο Νάνου εννοείται (τα γνωστά), πάνω στη Θησέως και αυτά.
Πολύ κοντά στην Καλλιθέα, ανήκουν και σε αυτή φυσικά, αλλά τόσο διαφορετικές, με τόσες αντιφάσεις, με περίεργες εικόνες, με μια ζεστασιά που δεν την βρίσκεις εύκολα στις σύγχρονες συνοικίες. Τζιτζιφιές παιδιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου