Μια παρέα, μια ομάδα, ένα τάγμα στρατού που κτύπαγε σαν ένας άνθρωπος. Όλοι μαζύ. Ικανοί να αδειάσουν από τους οπαδούς της ακόμα κι αν αυτοί ήταν πενταπλάσιοι, το γήπεδο της αντίπαλης ομάδας. Το έλεγαν, στα σοβαρά, και κάπου είχε γραφτεί τότε, ότι «Αν ανέβουμε Α΄ εθνική μέχρι και την Τούμπα όλη θα σαρώσουμε έτσι και μας κουνηθούν τα παόκια, εμείς οι 150…».
Οι 300 του Εθνικού και οι 150 της Νίκαιας. Του Α.Ο.Νικαίας. Σήμερα έχει αλλάξει όνομα και κάπου βολοδέρνει στο γάμα τοπικό του Πειραιά. Πριν 30 χρόνια πρωταγωνιστούσε στην Γ΄ εθνική. Μεγάλη μπάλλα ο Α.Ο.Νικαίας. Αλανιάρικη και αρτίστικη. Με παικταράδες, με φίρμες. Ιντζογλου Θανάσης, Ελευθεριάδης Τάκης, Ζωαννός Ανδρέας, Βρεκούσης, Βενέτης, Κοντόπουλος, ο μέγας Ρόζος.
Ο αποδυτηριάκιας Κυριακή πρωϊ στο ξερό έβλεπε Α.Ο. Νικαίας. Βραζιλιάνικη μπάλλα, με παίκτες λες κι ήταν συμπαίκτες όταν πρωτοκλωτσούσε ο Πελέ στις αμμουδιές της Κομπακαμπάνα.
Αυτοί οι 150 δεν βαράγανε μόνο. Ήταν και πλακατζήδες. Μνημεία ανεκδοτολογίας και χιούμορ οι ατάκες τους, αυθόρμητες κι όχι προκατ, που αμολούσαν στη διάρκεια του παιχνιδιού.
Μια φορά κάτι είπε ένας οπαδός του Ηλυσιακού στο γήπεδο του, την ώρα του αγώνα, και τους έβγαλαν όλους έξω τους ηλυσιακούς. Έμεινε στην Ιστορία. Όπως το ξύλο στο ξενοδοχείο του Αιολικού, επειδή για τους Κοκκινιώτες δεν είχαν φερθεί σωστά όταν η ομάδα τους έπαιξε στη Μυτιλήνη. Ξύλο που είχε γίνει πρωτοσέλιδο.
Μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθω για τον Α.Ο.Νικαίας, το πιο καλτ ποδοσφαιρικό καφενείο της Ελλάδος. Η έδρα της ομάδας, τα γραφεία της, το στέκι ποδοσφαιριστών και φιλάθλων, ήταν το καφενείο της, στην Πλατεία της Οσίας Ξένης. Εκεί ακριβώς που έγινε το μπλόκο των Γερμανών.
πηγη : apodytiriakias.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου