Ήταν Φεβρουάριος ή Μάρτιος του 1979 με τον αέρα να «ξυρίζει» στην πλατεία Αλεξάνδρας. Το επιβλητικό καφενείο του Καραντάση με τα μαρμάρινα τραπεζάκια του,το μεγάλο μπιλιάρδο, τα χαρτιά, το τάβλι ή το σκάκι, ήταν ίσως το μοναδικό «καταφύγιο» για μια παρέα δεκαεφτάρηδων που είχαν κάνει κοπάνα από το φροντιστήριο του Ραγιά κι έψαχναν να σκοτώσουν την ώρα τους.
Δεν ήταν εύκολο να αποφασίσουν να διαβούν την πόρτα του Καραντάση. Η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, ανδικές φιγούρες που λες κι είχαν «επιβιώσει» από την Τρούμπα της προηγούμενης δεκαετίας, δημιουργούσαν μια αίσθηση συστολής σε όποιον τολμούσε να μπει σε εκείνο το άβατο. Παρ’ όλα αυτά, αφού έκαναν το πρώτο βήμα και το αποφάσισαν, η εφηβική εκείνη παρέα κόλλησε και το καφενείο του Καραντάση έγινε το στέκι της. Για ένα-δύο χρόνια, αφού το καφενείο έφτανε πια στο τέλος της εποχής του.
Είναι κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, που το υπέροχο κτίριο του Τσίλερ το νοικιάζει ο Πειραιώτης Νίκος Δεληγιάννης και το μετατρέπει σε μια πρωτοποριακή για την εποχή της μπυραρία. Για μια δεκαετία περίπου, ο «Δεληγιάννης», όπως πλέον ονομάζεται, είναι πλέον σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τον Πειραιά. Φτάνει μάλιστα η επιχείρηση μέχρι και τη στάση του τρόλεϊ απέναντι να της δώσει το όνομά της –ακόμη και σήμερα η στάση ονομάζεται «Δεληγιάννη». Κι όχι «Παρασκευά» ή «Βοτσαλάκια» όπως θα υπέθετε κανείς. Ούτε καν «Τσίλερ», όπως ονομαζόταν κατ’ αρχήν η πλατεία Αλεξάνδρας.
Πράγματι, ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ, που έφτασε στην Ελλάδα σε ηλικία μόλις 24 ετών το 1861 κι άφησε ισχυρότατο το αποτύπωμά του σε μια πλειάδα ιδιωτικών και δημοσίων κτιρίων, το 1875 εγκαταστάθηκε στη σημερινή πλατεία Αλεξάνδρας, χτίζοντας την έπαυλή του στο οικόπεδο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Εκεί, έχτισε μια σειρά από εξαιρετικές εξοχικές κατοικίες-επαύλεις, τις οποίες νοίκιαζε σε πλούσιους Αθηναίους. Το όραμά του ήταν δημιουργία μιας «συνοικίας των επαύλεων» με ένα ιδιαίτερο ύφος και αύρα, που γρήγορα έγινε αγαπητή στην ελίτ της εποχής. Μέχρι και ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’ παραθέριζε με την οικογένειά του εκεί τα καλοκαίρια.
Αλλά και την δεκαετία του ’80, όλη η Αθήνα κατέβαινε στου Δεληγιάννη, ενώ στο «πατάρι», στον πάνω όροφο όπου λειτουργούσε πιάνο-μπαρ ανεξάρτητο από την μπυραρία, ήταν αμέτρητα τα βράδια που κάποιοι ξενυχτούσαν πολλές φορές με κάποιον καλλιτέχνη που έτυχε να βρεθεί εκεί ως πελάτης.
Ο ίδιος ο Νίκος ο Δεληγιάννης θυμόταν πρόσφατα με αφορμή τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη τον χαμηλόφωνο τροβαδούρο να περιμένει εκεί την σύντροφό του Άννα Βαγενά που έπαιζε μια σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Κατά κανόνα λέει, κι αφού μέχρι να τελειώσει την παράστασή της η Βαγενά ο Λουκιανός είχε απολαύσει τα ουισκάκια του, καθόταν στο πιάνο κι όλο το μαγαζί γινόταν μια παρέα που δεν έλεγε να φύγει πριν ξημερώσει.
Άλλοι θυμούνται τον Παναγιώτη Φασούλα, παίκτη ακόμη του ΠΑΟΚ, να καταφεύγει εκεί στα πρώτα του διακριτικά ραντεβού με τη τωρινή σύζυγό του Μάσα, πολύ πριν γίνει παίκτης του Ολυμπιακού και φυσικά χρόνια πριν γίνει βουλευτής και μετέπειτα δήμαρχος Πειραιά.
Κάποια στιγμή στη δεκαετία του ’90, αφού ο Νίκος Δεληγιάννης έκλεισε τον κύκλο του εκεί, το κτίριο – που ονομάστηκε «Chiller’s» (λανθασμένη γραφή) στέγασε μια αδιαφόρου ύφους επιχείρηση. Το κτίριο κακόπεσε. Μάλιστα, κινδύνεψε από μια πυρκαγιά που είχε θεωρηθεί από κάποιους ύποπτη, ενώ καταστράφηκαν οι εντυπωσιακές οροφογραφίες του. Στη συνέχεια έμεινε κλειστό για πολλά χρόνια.
Τελευταία, περνώντας από την πλατεία Αλεξάνδρας, είδα να γίνοντα εκεί εργασίες. Όπως επίσης, να ετοιμάζεται μια – μάλλον καλής αισθητικής – πέργκολα απένταντι, στην πλατεία. Οι νέοι επιχειρηματίες φρόντισαν, ως φαίνεται, να μάθουν τη σωστή γραφή στα γερμανικά του ονόματος του αρχιτέκτονα. Κι έτσι η πινακίδα γράφει «Ziller». Αισιόδοξο σημάδι, που ίσως δείχνει ότι το μοναδικό αυτό κτήριο του Πειραιά θα ζωντανέψει και, το κυριότερο, θα τύχει σεβασμού από τους νέους επιχειρηματίες.
πηγη : portnet.gr /Αναγνώστης Κέντρος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου