Για μένα το καλοκαίρι ξεκινάει όταν ανοίγουν οι πόρτες των θερινών κινηματογράφων. Οι ταράτσες, τα πάρκα, οι ακάλυπτοι χώροι των πολυκατοικιών κι όπου αλλού φιλοξενούνται τα λευκά πανιά της μεγάλης οθόνης, προσφέρουν στη καθημερινότητά μας μία ξεχωριστή μαγεία, η οποία δένει απίστευτα με τον νυχτερινό ουρανό της χώρας μας. Η μαγεία αυτή γίνεται ακόμη πιο αισθητή όταν απολαμβάνουμε έργα από τον παλιό καλό κινηματογράφο.
Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ είναι ένας απ`τους διαχρονικούς μάγους που έχουν καταφέρει μέσα από το αριστουργήματά τους να μας προσφέρουν εφ` όρου ζωής μαγικές κινηματογραφικές βραδιές. Λίγες ταινίες από τη συλλογή του Γάλλου σκηνοθέτη μου έχουν μείνει ακόμα που δεν έχω δει. Μία απ` αυτές ήταν το "Vivre sa vie" με την αξεπέραστη γοητεία της Άννα Καρίνα.
Η ιστορία αναφέρεται σε μία νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να κάνει καριέρα στο σανίδι. Έχοντας όμως εξαπατηθεί αρκετές φορές κι έχοντας βρεθεί σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφασίζει να επιλέξει το δρόμο της πορνείας. Μέσω ενός νεαρού ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της, το πεζοδρόμιο, αγνοώντας πως η συγκεκριμένη επιλογή δεν έχει γυρισμό.
Η ταινία χωρίζεται σε δώδεκα κεφάλαια, τα οποία δείχνουν βήμα προς βήμα την οικονομική παρακμή και την ανάγκη της ηρωίδας για ένα εισόδημα. Αν και τα κεφάλαια συσχετίζονται άμεσα μεταξύ τους, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να τους προσφέρει διαφορετικό ύφος, προβληματισμό αλλά και τρόπο κινηματογράφησης.
Η ηρωίδα της ιστορίας, με το όνομα Νανά (υποθέτω πως είναι επηρεασμένο από το βιβλίο του Εμίλ Ζολά), δεν ανοίγεται στο κοινό. Παραμένει καθ` όλη τη διάρκεια της ταινίας μία μορφή γεμάτη μυστήριο. Δε μαθαίνουμε ποτέ την καταγωγή της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της και τα όνειρά της. Μοιραζόμαστε μόνο τις σκέψεις της. Κι εκεί είναι που πατάει η ταινία.
Οι μπρεχτικοί διάλογοι μεταξύ των προσώπων, αναπτύσσουν τους προβληματισμούς του δημιουργού για το νόημα της ζωής αλλά και τον ρόλο του καθενός μας στην κοινωνία. Εκπληκτική η συζήτηση της Νανά με μία φίλη της όπου της εξηγεί πόσο υπεύθυνος πρέπει να είναι κανείς με τις πράξεις του και τη ζωή του. Με απλές αποφάσεις ορίζει ο καθένας την πορεία του σ` αυτή τη ζωή και μόνο αν το συνειδητοποιήσει θα μπορέσει να τις ελέγξει ώστε να του δώσει τη δύναμη να ορίζει ο ίδιος τη μοίρα του.
Συγκλονιστικός όμως κι ο διάλογος με τον φιλόσοφο σε ένα μπαρ, όπου γίνεται ανάλυση της επικοινωνίας, του έρωτα και της αγάπης. Η Νανά αναρωτιέται αν είναι ανάγκη οι άνθρωποι να μιλούν μεταξύ τους. Εξαιρετική άποψη για μία κοινωνία που πλέον φλυαρεί αλλά δεν λέει απολύτως τίποτα. Ο γέρος με την άκρως ευγενική φυσιογνωμία της εξηγεί τους λόγους που θεωρεί πως οι λέξεις έχουν αξία. Με τις λέξεις εκφράζονται τα συναισθήματα κι η αγάπη. Με τις λέξεις γράφεται η ιστορία. Με τις λέξεις συνδεόμαστε με το παρελθόν και προσπαθούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον.
Κι ενώ αποθεώνεται ο ρόλος των λέξεων και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, οι διάλογοι στην ταινία είναι λιτοί και ξεκάθαροι. Μ` αυτόν τον τρόπο, ο δημιουργός αποδεικνύει πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όταν δεν υπάρχει ουσία.
Η Άννα Καρίνα για μία ακόμη ταινία είναι ένα όνειρο. Η ερμηνεία της, η παιχνιδιάρικη συμπεριφορά της, το γοητευτικό της βλέμμα, η μυστηριώδης προσωπικότητά της, η εκπληκτική φωνή της. Ένας άγγελος που έτυχε να γεννηθεί στη Γαλλία και να αφήσει το σημάδι του για πάντα τόσο στον κινηματογράφο όσο και στις καρδιές μας. Ερμηνευτικά ήταν εκπληκτικό, με εντυπωσιακό το πέρασμα του βλέμματός της από την αγωνία στην μελαγχολία κι από εκεί στην απάθεια λίγο πριν το τραγικό φινάλε. Συγκλονιστική συνομιλήτρια με τον φιλόσοφο στο καφέ αλλά κι αξιαγάπητη με το αθώο και ζωηρότατο χορό της με τη μουσική του τζουκ-μποξ.
Τέλος, ένας ακόμη λόγος που κατατάσσω την παραπάνω ταινία στα αριστουργήματα του παρελθόντος, είναι ο φόρος τιμής του σκηνοθέτη σε παλιότερα κινηματογραφικά κινήματα μέσω πόστερ που εμφανίζονται σε διάφορα πλάνα αλλά και στη σκηνή που η Νανά παρακολουθεί συγκινημένη σε μία σκοτεινή αίθουσα την ταινία "Το πάθος της Ζαν Ντ’ Αρκ" του Κάρλ Ντράγιερ. Φυσικά ο Γκοντάρ όταν γύριζε το "Vivre sa vie" δε γνώριζε πως με τα έργα του θα άφηνε κι αυτός με τη σειρά του ένα εκπληκτικό κεφάλαιο στην Nouvelle Vague σκηνή.
Η ταινία είναι αξεπέραστη και σίγουρα μία από τις καλύτερες του Γάλλου σκηνοθέτη.
Και φυσικά είναι εκπληκτική επιλογή για θερινό σινεμά ή για προβολή σε κάποιο μπαλκόνι με παρέα που λατρεύει τα κινηματογραφικά ποιήματα και το καλό κρασί.
Είναι μία από τις ταινίες που αξίζει να δείτε οπωσδήποτε.
Βαθμολογία: 9/10 -
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου