Στο παρελθόν έχουμε ζήσει ενδιαφέρουσες και σημαντικές στιγμές μουσικο-ποίησης του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη. Ωστόσο, όσο εντυπωσιακές κι αν υπήρξαν αυτές – και εξακολουθούν να παραμένουν τέτοιες – αυτό που μας έλειψε ήταν η μελωδική ροή, ο μόνος ασφαλής φορέας συγκίνησης που σχετίζεται στενά και άμεσα με το τραγούδι και τη μουσική. Ο Στέφανος Κορκολής εδώ (στο διπλό άλμπουμ / βιβλίο «Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω» που κυκλοφορεί ως χρυσόδετο βιβλίο από την Panik Oxygen) έχει βρει τους εσώτερους ρυθμούς της καβαφικής ποίησης (σε 12 ποιήματα που με τη μαγεία της μουσικής μετατρέπονται σε 13 τραγούδια) και έχει πετύχει μια πραγματική μελο-ποίηση, βγάζοντας μελωδίες μέσα από τις συσχετίσεις των λέξεων, μελωδίες που τραγουδιούνται από την εκπληκτικά εκφραστική φωνή της Σοφίας Μανουσάκη ή μετατρέπονται απλά (;) σε εύγλωττα καβαφικά συμφωνικά ποίηματα μέσα από τη συνθετική / ερμηνευτική οπτική του Στέφανου.
Οι μελοποιήσεις είναι εύστροφες έως ιδιοφυείς, ακολουθούν και τονίζουν την ποιητική γραφή και οι στυλιστικές μορφοποιήσεις που ξεπροβάλλουν μέσα από κάθε τραγούδι μας οδηγούν σε κόσμους που έχουν να κάνουν με καθαρό συναίσθημα ακόμα και όταν πρόκειται για απλές περιγραφές. Η φωνή της Σοφίας μπορεί να είναι λυρική ή δραματική – ή και τα δυο ταυτόχρονα – και δίνει με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια σάρκα και οστά στα λόγια και τα αισθήματα του ποιητή, οι ενορχηστρώσεις μας ταξιδεύουν κυριολεκτικά καθώς οτιδήποτε γράφει εδώ ο Κορκολής δεν έχει να κάνει με μια μουσική «μετάφραση» του ποιητικού λόγου αλλά με το χτίσιμο μιας καινούργιας ποιητικής πραγματικότητας μέσα σε ένα σύμπαν που εμπεριέχει τον κόσμο του Αλεξανδρινού στις κυριότερές του διαστάσεις και μουσικές που γεννιούνται μέσα από αυτόν. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι, κατά περίπτωση, ονειρικό, φαντασιακό, κινηματογραφικό,... οτιδήποτε. [Και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στον δεύτερο δίσκο αυτού του άλμπουμ όπου ο Στέφανος Κορκολής είναι μόνος του με το πιάνο, τις ορχήστρες και τις χορωδίες – και έξι ακόμα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη να τον οδηγούν σε έναν κόσμο που, τελικά, γίνεται εντελώς δικός του. Και απόλυτα φιλικός και προσβάσιμος συναισθηματικά από εμάς...]
Το «Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω» είναι ένα έργο αριστουργηματικό. Το ακούμε και μετά από λίγο οι μελωδίες αρχίζουν να βγαίνουν με άνεση από τα χείλη μας – και η ποίηση του Καβάφη να γίνεται τραγούδι που μας συνεπαίρνει και μας συγκινεί. Αυτό που ξεκίνησε ο Θεοδωράκης πριν από 60 περίπου χρόνια και συνέχισαν όλοι οι άλλοι μεγάλοι, τώρα με τον Στέφανο Κορκολή και τον Καβάφη του περνάει σε άλλο επίπεδο. Εξυπηρετώντας την ίδια ανάγκη: η ποίηση να εξακολουθεί να (μας) είναι αναγκαία και επείγουσα. Και ο Καβάφης να μπορεί να τραγουδιέται.
Το έργο αυτό παρουσιάστηκε τον περασμένο Οκτώβριο, με τεράστια επιτυχία, στην ‘Όπερα του Καΐρου και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, στα πλαίσια των "Καβαφείων 2017". Προσφάτως (23 Απριλίου) παρουσιάστηκε με ομοίως μεγάλη επιτυχία στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, την χορωδία ΔΕΗ-ΔΕΔΔΗΕ και την παιδική χορωδία Δήμου Παπάγου-Χολαργού και, φυσικά, με κεντρική ερμηνεύτρια την Σοφία Μανουσάκη. Η μουσική διεύθυνση ήταν του Ιωακείμ Μπαλτσαβιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου