Η Τρίτη ήταν η μέρα που ξεκίνησε και πάλι το Aλ-Τσαντίρι News στο OPEN TV. Λίγους μήνες πριν είχε επιστρέψει ο Αρναούτογλου στο βραδινό του ANT1, το Ράδιο Αρβύλα και η Τατιάνα Στεφανίδου στον ΣΚΑΪ. Το Σάββατο υποδεχτήκμαε (δεν το εννοώ και τόσο το α'πληθυντικό) την πρεμιέρα του Πέτρου Κωστόπουλου στο OPEN Tv. Την ίδια ώρα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων βλέπουμε τον Νίκο Χατζηνικολάου, τη Μάρα Ζαχαρέα και την Έλλη Στάη. Η ελληνική τηλεόραση δείχνει συνεχώς να ανακυκλώνει τα ίδια υλικά, τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά και ξανά, με άμεσο αποτέλεσμα το μόνο ζωντανό της κομμάτι, το κομμάτι εκείνο με το οποίο όντως ασχολείται ο κόσμος, να είναι τα reality και talent shows.
Δεν λέω και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Δεν είναι ότι το σκέφτηκα και άρχισα να τρέχω γυμνός στους δρόμους για να φωτίσω τον κόσμο. Οι περισσότεροι τηλεθεατές εκεί έξω, ιδίως εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ, τονίζουν ότι έχουν ανάγκη να δουν νέα πρόσωπα στις τηλεοπτικές παραγωγές. Και η λέξη 'τηλεθεατής' πλέον δεν έχει το εύρος που είχε τη δεκαετία του '90 και στις αρχές της δεκαετίας του '00. Όταν λες τη λέξη 'τηλεθεατής', δεν εννοείς πια τον οποιονδήποτε, εννοείς ανθρώπους με συγκεκριμένα, κατά βάση ηλικιακά και ταξικά, χαρακτηριστικά.
Αυτό το αίτημα για νέα, φρέσκα πρόσωπα στην τηλεόραση έχει, λοιπόν, γίνει κάτι σαν το '"ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ": ένα σύνθημα σχεδόν κενό περιεχομένου, το οποίο το επαναλαμβάνουν όλοι ως λύση των προβλημάτων, όλων των προβλημάτων. Και το αίτημα για νέα πρόσωπα δεν αφορά μόνο την τηλεόραση. Αφορά σχεδόν κάθε θεσμό ή χώρο τον οποίο θεωρούμε σε κρίση: την πολιτική, το βιβλίο, τον κινηματογράφο, τον στρατό, κτλ. Ας μείνουμε όμως στην τηλεόραση από όπου και ξεκινήσαμε.
Θα αλλάξουν στα αλήθεια τα πράγματα στην τηλεόραση αν αλλάξουν τα πρόσωπά που είναι μπροστά από τις κάμερες; Πώς δηλαδή θα άλλαζε την κατάσταση ένας 25άρης youtuber που έχει αποδείξει ότι έχει ταλέντο, αν γινόταν ο παρουσιαστής ενός πρωινάδικου, συντόνιζε συζητήσεις για άλλους τηλεοπτικούς 'σταρ' και χόρευε πριν πάει για διαφημίσεις και αφού γύρναγε από αυτές; Πόσο ριζοσπαστικό θα ήταν για έναν stand up comedian να πιάσει μια εκπομπή που να σχολιάζει άλλες εκπομπές;
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι ένας χώρος, στην προκείμενη ο χώρος της τηλεόρασης, είναι οι άνθρωποί του, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο ο τρόπος που οι άνθρωποι αυτοί συνδέονται μεταξύ τους, στήνουν πολυνηματικές σχέσεις και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον σε ιδέες και ύφος. Και αυτό έχει αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό τώρα που τα σταριλίκια των περασμένων δεκαετιών ξεθωριάζουν, ώστε η συνεχής αυτοαναφορικότητα της τηλεόρασης να μην είναι τόσο αυτοαναφορικότητα των σταρ που δεν ασχολούνται καθόλου μαζί μας, όσο αυτοαναφορικότητα ανθρώπων που πρακτικά αδυνατούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει γύρω τους.
πηγη : popcode
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου