Ενώ στην Ελλάδα προσπαθούμε ακόμη να χωνέψουμε την πρώτη ιστορικά αυτοδυναμία ενός Μητσοτάκη, παρέα με την ολική επαναφορά του μνημονιακού δικομματισμού, στη γειτονιά μας γίνεται ως συνήθως της... ιερόδουλης. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή –το Ισραήλ και τα απολυταρχικά καθεστώτα του Κόλπου- πολιορκούν ανοιχτά το Ιράν, επιδιώκοντας να «προστατεύσουν» (διάβασε: ελέγξουν) στρατιωτικά τη θαλάσσια κυκλοφορία στα Στενά του Ορμούζ, την ίδια στιγμή που ο (πληγωμένος πολιτικά από την ήττα στην Πόλη, αλλά πάντα πανίσχυρος) Ταγίπ Ερντογάν απειλεί θεούς και δαίμονες και αμφισβητεί ευθέως τις παγιωμένες επί δεκαετίες ισορροπίες δυνάμεων και τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, από τη βόρεια Συρία και τα υποθαλάσσια «οικόπεδα» ανοιχτά της Κύπρου, μέχρι τη Λιβύη.
Τη μαρτυρική Λιβύη, όπου οκτώ χρόνια μετά την ξενοκίνητη ανατροπή και άγρια δολοφονία του συνταγματάρχη Καντάφι, ο φονικός «εμφύλιος» πόλεμος δι’ αντιπροσώπων με πρωταγωνιστές τον «στρατάρχη» της Κυρηναϊκής Χαλίφα Χάφταρ, τον ισχυρό άνδρα της ανατολικής Λιβύης που ηγείται του αυτοαποκαλούμενου Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), και τον πρωθυπουργό Φάγεζ Σάρατζ που... δήθεν ηγείται της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (GNA) και των ξένων «παικτών» που τους υποστηρίζουν, συνεχίζεται χωρίς καμιά προοπτική τερματισμού.
Στην πραγματικότητα εδώ και οχτώ χρόνια δεν υπάρχει κράτος Λιβύη, αλλά ένα συνονθύλευμα από μεγαλύτερα και μικρότερα φέουδα πολεμάρχων και ιδιωτικών στρατών-πολιτοφυλακών, που ελέγχουν η καθεμιά μια πόλη, ένα λιμάνι ή μια πετρελαιοπηγή και αλλάζουν συχνά στρατόπεδα και «προστάτες», ανάλογα με τη συγκυρία, τις ανάγκες και τον... τιμοκατάλογο! Η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» μόνο τέτοια δεν είναι: ναι μεν αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Εθνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά όχι από το εκλεγμένο κοινοβούλιο, το οποίο έχει καταφύγει στα ανατολικά. Και ο Σάρατζ είναι μια μαριονέτα των ξένων, χωρίς πραγματική ισχύ: αν δεν διέθετε τη (χρυσοπληρωμένη) υποστήριξη των πολιτοφυλακών, θα είχε ηττηθεί προ πολλού.
Εδώ και τέσσερις μήνες, από τον Απρίλιο, ο (υποστηριζόμενος εμμέσως πλην σαφώς από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Αίγυπτο και τις χώρες του Κόλπου) «βασιλιάς της Βεγγάζης», ο Χάφταρ, επιχειρεί να γίνει νέος Καντάφι και να ενώσει τη χώρα υπό τον απόλυτο έλεγχ;O του, με μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση για την... απελευθέρωση της πρωτεύουσας Τρίπολης. Η επίθεση αρχικά φάνηκε να πετυχαίνει, με τις δυνάμεις του Χάφταρ να πλησιάζουν το κέντρο της πόλης, αλλά οι βαριά οπλισμένες πολιτοφυλακές που υπερασπίζονται την Τρίπολη γρήγορα ανασυντάχθηκαν και, υποστηριζόμενες με όπλα, πυρομαχικά και μισθοφόρους από την Ιταλία και την Τουρκία του Ερντογάν, ανάγκασαν τους εισβολείς σε υποχώρηση.
Το μέτωπο έχει ουσιαστικά «παγώσει» από τον Μάιο, αλλά οι βομβαρδισμοί από αεροσκάφη και πυροβολικό συνεχίζονται, με ολόκληρες πυκνοκατοικημένες γειτονιές αλλά και στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών να γίνονται ηθελημένα ή αθέλητα στόχος των εμπόλεμων. Οι δυνάμεις του Χάφταρ, έχοντας χάσει το «μομέντουμ», βασίζονται όλο και περισσότερο σε αεροπορικές επιδρομές και υπερσύγχρονα όπλα που λαμβάνουν από τους συμμάχους του «στρατάρχη». Στα τέλη Ιουνίου, μάλιστα, βρέθηκαν όπλα σε ένα από τα στρατόπεδα του πολέμαρχου που οι ΗΠΑ είχαν πουλήσει νωρίτερα στη Γαλλία, τροφοδοτώντας τις υποψίες ότι το Παρίσι τα έχει προωθήσει στον Χάφταρ, παραβιάζοντας το ισχύον εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Εθνη, περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους άμαχοι, έχουν σκοτωθεί από τον Απρίλιο στη συνεχιζόμενη «μάχη της Τρίπολης», οι βαριά τραυματίες ξεπερνούν τους 5.000, ενώ περισσότεροι από 100.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τουλάχιστον 53 πρόσφυγες ή μετανάστες –τι σημασία έχει η άθλια αυτή «διάκριση», όταν είσαι νεκρός;- σκοτώθηκαν μόνο κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στις 3 Ιουλίου. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ελέγξει πραγματικά αυτούς τους αριθμούς, καθώς οι ξένοι δημοσιογράφοι που παραμένουν στη Λιβύη είναι κυριολεκτικά μετρημένοι στα δάχτυλα.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος, μην το ξεχνάμε, έχουν παγιδευτεί στη Λιβύη εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική, που προσπαθούν με κάθε μέσο να περάσουν στην Ευρώπη, γνωρίζοντας ότι αρκετές χιλιάδες δεν θα φτάσουν ποτέ στην άλλη άκρη: μόνο την περασμένη Τρίτη πνίγηκαν άλλοι 126 άνθρωποι σε ένα μόνο ναυάγιο εντός των λιβυκών χωρικών υδάτων. Οσοι δεν «φιλοξενούνται», με τις ευλογίες και τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και βασανιστηρίων, συχνά καταλήγουν σε μοντέρνα σκλαβοπάζαρα.
Κι όμως: η Λιβύη, ακόμη και η Λιβύη του τυράννου παράφρονος Καντάφι, υπήρξε μια από τις πλουσιότερες χώρες της αφρικανικής ηπείρου και η ένατη παγκοσμίως σε αποθέματα πετρελαίου. Ακόμη και σήμερα παράγει 900.000 βαρέλια μαύρου χρυσού ημερησίως, που θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 1,4 εκ. βαρέλια αν ποτέ σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Από αυτά τα πετροδολάρια πληρώνονται άλλωστε οι μισθοφόροι και στις δύο πλευρές χρήματα. Πριν από λίγες μέρες διάβασα στο γερμανικό περιοδικό Spiegel τη συνέντευξη ενός από τους υπερασπιστές της Τρίπολης, του στρατιωτικού διοικητή μιας πολιτοφυλακής, Τζαμάλ αλ-Αγουίμπ, που έλεγε χαρακτηριστικά: «Το πετρέλαιο χρηματοδοτεί ολόκληρο τον πόλεμο. Τα χρήματα διοχετεύονται και στις δύο πλευρές, ανατολικά και δυτικά, μέσω της κεντρικής τράπεζας στην Τρίπολη... Πολεμήσαμε πρώτα εναντίον του Καντάφι, μετά εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και τώρα, από τον Απρίλιο, εναντίον του αυτοαποκαλούμενου στρατάρχη Χάφταρ. Ο πόλεμος αναπαράγεται ξανά και ξανά, είναι ένας βαθύς φαύλος κύκλος. Οι σύντομοι πόλεμοι, λένε, αλλάζουν κυβερνήσεις, αλλά οι μακροί πόλεμοι αλλάζουν τους ανθρώπους. Στο τέλος, ακόμη και ο διάβολος θα χαιρετηθεί σαν σωτήρας».
Το ρεπορτάζ του Spiegel κόβει την ανάσα: δύο εκατομμύρια Τριπολίτες προσπαθούν εν μέσω του πολέμου να κρατήσουν ζωντανή την πόλη τους, αλλά οι βομβαρδισμοί, οι ελλείψεις βασικών αγαθών και τα συνεχή μπλακ-άουτ ηλεκτροδότησης και επικοινωνιών δεν τους το επιτρέπουν. Θέλουν την ειρήνη, αλλά όχι από τον ζυγό του Χάφταρ και των «ανατολικών» πολεμάρχων. Οι υποκριτές Ευρωπαίοι, φοβούμενοι ένα νέο προσφυγικό κύμα στις ακτές τους, απειλούν με νέα στρατιωτική επέμβαση και πιέζουν για τερματισμό των εχθροπραξιών και διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών: αλλά αυτό μοιάζει με άσεμνο ανέκδοτο, σε μια «απελευθερωμένη» χώρα όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει ούτε ένα δηνάριο...
πηγη : efsyn.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου