Οι γυναίκες ήταν ένα από τα θέματα που απασχόλησαν τον Δημήτρη Μυταρά από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας μέχρι το τέλος της ζωής του το 2017.
Δημιουργικός και ακούραστος καλλιτέχνης για έξι ολόκληρες δεκαετίες ο Δημήτρης Μυταράς μέσα από 100 έργα του αποκαλύπτεται στην έκθεση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου «Από το σύγχρονο στο διαχρονικό». Οι γυναίκες ήταν ένα από τα θέματα που απασχόλησαν τον Δημήτρη Μυταρά από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας μέχρι το τέλος της ζωής του το 2017.
Ένα χρόνο αργότερα, οι γυναίκες μπροστά στους καθρέφτες, οι γυναίκες με το στοχαστικό βαθύ βλέμμα, οι χρωματιστές γυναίκες με το βαθύ κόκκινο, το ζωηρό μπλε του κοβάλτιου, στους τοίχους του μουσείου, στοιχειώνουν με την όψη, το χρώμα και τη φόρμα τους τον επισκέπτη χαρίζοντάς του την ανεπανάληπτη εντύπωση της γυναικείας μεταμόρφωσης από έναν σπουδαίο ζωγράφο.
Ο Μυταράς δε γνώρισε μητέρα. Χρόνια αργότερα έλεγε: «Δεν έχω καλές αναμνήσεις… Tα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Κατοχή. Ζήσαμε σε μία κόλαση τότε. Μου έλειπε και η μητέρα μου… Δε τη γνώρισα ποτέ, πέθανε όταν ήμουν μερικών ημερών… Ίσως και για αυτό να μου αρέσει να ζωγραφίζω πολλές γυναίκες… Λέγανε στο δρόμο, ‘μην τον πειράζετε, είναι ορφανός’… Ίσως για αυτό να σέβομαι πολύ τους απλούς ανθρώπους, εκείνους που είναι άτυχοι…». Και είναι ο καθρέφτης στον μπουφέ του πατρικού του σπιτιού αυτός που τόσες φορές ζωγράφισε με τα πολλαπλά είδωλα των γυναικών να αντικατοπτρίζονται σε αυτόν.
Ο Δημήτρης Μυταράς στα 18 του μπαίνει στην Καλών Τεχνών. Εκεί γνωρίζει τη Χαρίκλεια, τη Ζουζού, και μαζί πορεύονται σε όλη τους τη ζωή. «Γνωριστήκαμε στη Σχολή Καλών Τεχνών και δε χωρίσαμε ποτέ, ζήσαμε μαζί μια ολόκληρη ζωή… Τη χρειάζομαι, την έχω ανάγκη δίπλα μου… Είναι μια τρομερά αξιόλογη γυναίκα, ικανότατη ως ζωγράφος. Το ξέρετε ότι υπάρχει κόσμος που την εκτιμά περισσότερο από μένα; ‘Σα τη Ζουζού δεν είσαι’ λένε. Την παραδέχομαι απόλυτα…». Ο Μυταράς λάτρευε τη Ζουζού και εκείνη στα εγκαίνια της έκθεσης μίλησε με συγκίνηση για τα χρόνια που είχαν περάσει μαζί, τα ωραία πρωινά και όσα τους συνέδεαν με την τέχνη, η φύση, τα ζώα, το σχολείο της Χαλκίδας.
Εμβληματικά και αναγνωρίσιμα έργα οι Γυναίκες του Μυταρά, ονειρικές, με βλέμμα διεισδυτικό, σφραγίζουν ένα μεγάλο μέρος της δημιουργικής του πορείας. Όπως γράφει στον εξαιρετικά κατατοπιστικό κατάλογο της έκθεσης η επιμελήτρια Μαρία Κουτσομάλλη «Με την προοδευτική εμφάνιση των γυναικείων κατατομών, που αποτελούν το έκτο μέρος της έκθεσης και θα εδραιώσουν οριστικά τη φήμη του, το καυστικό και αδιάλλακτο πινέλο του στρογγυλεύει, η ουδέτερη παλέτα του αποκτά ένα εντελώς καινούργιο φως και μια πρωτόγνωρη ζωντάνια”.
Οι γυναίκες του Μυταρά ίπτανται πάνω από πόλεις, κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη ή κατάματα τον ζωγράφο. Είναι γνωστές, διάσημες, άγνωστες, «έρχονται από πολύ μακριά. Από τα αρχαία, τα βυζαντινά αλλά και από τα σημερινά. Αυτές τις γυναίκες τις πλησιάσαμε, κοιμηθήκαμε μαζί τους. Κάθε μέρα τις βλέπουμε με παραλλαγές στο δρόμο και τη φαντασία μας. Ψιθυρίζουν ποιήματα, το όνομά μας, ξέρουν το παρελθόν, ανάβουν την εστία μας», όπως έλεγε ο ίδιος.
Στην έκθεση του μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Άνδρο οι γυναίκες καταλαμβάνουν μια ολόκληρη αίθουσα με μαύρους τοίχους. Το χρώμα, η έκφραση, η σύνθεση και τα πρόσωπά τους αντανακλούν τον λυρισμό, την ποίηση αλλά και την οξυδερκή παρατήρηση του καλλιτέχνη πάνω στις φιγούρες που έπαιξαν τον σημαντικότερο ίσως ρόλο στη ζωή του.
πηγη :womantoc
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου