Ο Νικόλας Ανδρουλάκης σκέφτεται και γράφει ασταμάτητα.
Το περασμένο φθινόπωρο, μία από τις καυστικότερες ιστορίες του πήρε σάρκα και όστα και έκανε το μεγάλο «Μπαμ» στον Τεχνοχώρο Cartel. Το συγγραφικό του δαιμόνιο συνεχίζει, έκτοτε, ακάθεκτο. Πριν ακριβώς ένα μήνα, μάλιστα, μας σύστησε στην πρώτη κινηματογραφική του απόπειρα -σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου- με τίτλο «Not Medea». Mια μωβ παράλληλη διάσταση, ένα αλληγορικό «ποίημα» αφιερωμένο στην ανήσυχη γενιά του.
«Το κείμενο του έργου («Not Medea») εκφράζει όλη τη μέχρι τώρα κοσμοθεωρία μου για την Ιστορία, την εξέλιξη, το αέναο βασανιστήριο κάθε γενιάς στην επόμενη και την Τέχνη ως αυτάρεσκο απαθανατιστή των θανάτων μας. Είναι μια ελεγεία. Κι η εικόνα μια σουρεαλιστική αλληγορία, μια ματιά στην «αληθινή ιστορία» της ηρωίδας που ενέπνευσε το κείμενο της αφηγήτριας. Είναι μια παράξενη και πειραματική ταινία. Όπως έχω πει ξανά, είτε την λατρεύεις, είτε την πετάς στα σκουπίδια με τη μία. Γι’ αυτό και την ανέβασα κατευθείαν στο διαδίκτυο. Θέλει την μοναξιά του υπολογιστή. Κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κάνει καλό στην καρδιά το αίμα της φύσης.»
«Η έμπνευση είναι παντού. Μάτια θέλει ανοιχτά κι αυτιά χωρίς ακουστικά στο δρόμο. To «Μπάμ», ας πούμε, δεν είχε να κάνει με την επικαιρότητα. Αλλάζοντας το 10% του κειμένου θα μπορούσε να παιχτεί ξανά σε αρκετά χρόνια από σήμερα. Γιατί έχει να κάνει με την ορμέμφυτη ανάγκη μας να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους βάσει της εικόνας, των ρούχων, του βαδίσματος και του ύφους τους από τα πρώτα δευτερόλεπτα που τους αντικρίζουμε, αλλά και την αέναη ροπή στον αλληλοσπαραγμό. Από φόβο του άλλου. Δηλαδή του εαυτού μας. Από φόβο να ζητήσουμε αγκαλιά. Το χιούμορ κι ο κώδικας της φάρσας ή ο εμπλουτισμός με ήθη και γεγονότα της επικαιρότητας απλώς έντυσε το έργο με στοιχεία επιθεώρησης. Για να βρούνε μαλακό δρόμο κάποια σκληρά νοήματα προς το νου. Κι αυτός πολλές φορές περνάει απ’ το στομάχι. Και το γέλιο κρίνεται απ’ τις δονήσεις της
κοιλιάς.»
«Η κόλαση είναι οι άλλοι, που έλεγε κι ο Ζαν ο Πολ ο Σαρτρ. Έχει την βία χαραγμένη στο γονιδίωμα ο άνθρωπος. Και ψάχνει τρόπους να την εκτονώσει. Από την οικογένεια και τις σχέσεις, μέχρι το ποδόσφαιρο και την πολιτική και την εθνικότητα και την θρησκεία. Δυστυχώς, ο πιο γερός καρκίνος που μας προίκισαν η φύση κι οι θεοί είναι το μίσος. Εξισορροπεί τους πληθυσμούς για να μην κυριεύσουμε σαν ακρίδες τον πλανήτη. Με φιγούρες όπως ο Σωκράτης κι ο Γκάντι να δικαιώνουν ως εξαιρέσεις τον κανόνα.»
«Την Κυριακή των εκλογών έγραψα το περιβόητο πλέον -τρομάρα μου- κείμενο πολιτικής και φιλοσοφικής ανάλυσης, «Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ», που έκανε τον γύρο του διαδικτύου κι αναδημοσιεύτηκε από σχεδόν όλα τα ενημερωτικά site. Κι έσκασαν αμέτρητα μηνύματα θαυμασμού κι άλλο τόσο ανελέητο τρολάρισμα. Μιλάμε για χοντρό βρίσιμο, όχι αστεία. Κυρίως από εκείνους που έμειναν στην λεζάντα και δεν το διάβασαν. Είμαστε όλοι ήρωες του Αρκά. Και του Μπέκετ. Και του Μπρεχτ. Η μόνη θεραπεία είναι η ομοιοπαθητική. Αυτοσαρκασμός μέχρι τελικής πτώσεως. Είναι άλλωστε ο μόνος αποτελεσματικός καθρέφτης. Και για σένα και για τους θαυμαστές και για τους αποδοκιμαστές. Ειδικά όταν αποφασίζεις να μην είσαι άχρωμος και άοσμος και διακριτικός. Το έχει διδάξει ο ποιητής Έμινεμ στο 8 Mile.»
«Πώς καταλαβαίνω ότι μπορώ να επικοινωνήσω με κάποιον; Οι συχνότητες των ανθρώπων δεν είναι σταθερές. Μεταξύ δύο σημείων περνά μόνο μία ευθεία. Όμως τα σημεία πομπού-δέκτη στις ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν θέσεις στο επίπεδο. Όσο κυνηγάς ένα σταθερό σημείο θα ρίχνεις στο κενό. Το νόημα είναι να υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον για πάσες από σημείο σε σημείο. Ένα πινγκ-πονγκ μυαλού. Κι αυτό μπορεί ν’ αντέξει για πάντα.»
«Όλα πηγάζουν από υποσυνείδητο φόβο θανάτου. Για όλους νομίζω. Κάποιους τους καταβροχθίζει ως αέναο στρες, άλλοι τον καταβροχθίζουν κάνοντας μπάντζι-τζάμπινγκ κι οι περισσότεροι τα συνδυάζουμε νοητά στο μυαλό μας. Προσωπικά, είχα για χρόνια εχθρό μια τάση προς την «αναβλητική τελειομανία». Έτσι είχα βαφτίσει την βολική αναβολή πραγματοποίησης όσων φαντάζουν υπερβολικά υπέροχα στο μυαλό για να τα κάνουν πράξη τα χέρια. Κι ωριμάζει η φαντασίωση και δεν κάνεις τίποτα και πεθαίνεις. Πλέον μου θυμίζω καθημερινά το τικ-τακ του χρόνου. Δεν έχει καμία αξία κάτι αν δεν υπάρξει στην πράξη. Εκτός ίσως από κάτι μαγικούς ανεκπλήρωτους έρωτες.»
«Η έμπνευση είναι ένα θηλυκό μυστηριώδες και ύπουλο. Πρέπει να τη φλερτάρεις διακριτικά. Πρέπει να την τραβήξεις σ’ εσένα κι όχι να τρέχεις πάνω της. Το αιώνιο αδιέξοδο είναι η λευκή σελίδα. Πρέπει. Γράφεις-σβήνεις, γράφεις-σβήνεις. Το 90% κάθε έργου είναι η αρχή. Όταν πάρει φόρα, παύεις να γράφεις εσύ. Οι ίδιοι οι ήρωες τα λένε για ‘σένα. Ένα ντους μέχρι να τελειώσεις όλο το ζεστό νερό, μετά παγωμένο, λίγο κρασί, μια ηδονή, μια χαλαρή κουβέντα, μια βόλτα και κυρίως το πλύσιμο των πιάτων είναι τα καλύτερα αγχολυτικά. Το σπίτι που νοικιάζω έχει πλυντήριο πιάτων από τον ιδιοκτήτη. Δεν το έχω χρησιμοποιήσει ποτέ.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου