Τις τελευταίες μέρες κάθε στιγμή μέσα στο Mega μοιάζει
βγαλμένη από μυθιστορήματα, εκείνα που πολύ μετά το διάβασμα ξέμειναν
ολομόναχα στα ράφια κι όταν εκείνος που τα πίστεψε περνάει από δίπλα
τους, τότε μοιάζει να τον χτυπά ένα συναίσθημα θανατηφόρο, σκέτο ηλεκτρικό ρεύμα.
Μνήμες από το παρελθόν όλης της χώρας, απίθανες, ανείπωτες Μega-ιστορίες, όλες γραμμένες σε κάθε ράχη του πλανήτη, γεγονότα και στιγμές που πάγωσαν, έγιναν ένα με τα ίδια τα κορμιά των θερμαστών-εργατών του καναλιού.
Ένας τηλεοπτικός σταθμός -καθρέφτης ολάκερου του κόσμου, αυτό ήταν το Mega.
Μα είναι οι άνθρωποι, εκείνοι που πέρασαν χρόνια μαζί και τώρα στέκουν με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένουν, αγωνιούν για εκείνον τον γενναίο, τον πιο θαρραλέο, που αφού πρώτα δέσει με αλυσίδες την εξώπορτα, αν και άθεος να κάνει ένα τρισάγιο και να βάλει το χοντρό λουκέτο.
Όλοι έχουν τα δίκια τους, πρώτα οι ιδιοκτήτες, που όπως δείχνουν τα πράματα φαίνεται πως το εγκατέλειψαν πρώτοι και στα βιαστικά.
Σα να ήταν πλοίο, ένα φορτηγό, με τα αμπάρια του γεμάτα εμπορεύματα, που πήρε γερή κλίση μεσοπέλαγα κι εκείνοι, αφού όπως φαίνεται δεν γνώριζαν από θάλασσες, τέτοια κύματα πάντοτε τους έφερναν ανακάτεμα και αναγούλα, πρώτοι λοιπόν φόρεσαν σκουρόχρωμα σωσίβια και έπειτα, στα κρυφά, μπήκαν σε μια βάρκα και άφησαν το πλήρωμα να παλεύει με τις μηχανές να μπάζουν θάλασσα.
Έπειτα ακολουθούν οι “ναυαγοσώστες”, τράπεζες και βέβαια οι αρχές του τόπου.
Αυτοί δεν βλέπουν τρόπο για να σώσουν το βαπόρι, μα ακόμη κι αν υπήρχε κάποια αόριστη ελπίδα, εκείνοι δείχνουν να την ξορκίζουν με ότι μέσο βρουν. Τρίβουν τα χέρια τους και χαίρονται μοναχά στο άκουσμα ενός τέτοιου ναυαγίου, αφού μέσα από τα τσακισμένα σωθικά του, σαn τα λυσσασμένα όρνια θα ξετρυπώσουν σάρκες, θα τις βαφτίσουν λαγούς με πετραχείλια και θα δικαιολογήσουν τη δική τους “τρανή” ανυπαρξία σε έναν κόσμο που κρύβεται και όλο κάτι περιμένει στη γωνιά.
Τελευταίο έρχεται το πλήρωμα, εκείνοι που ακόμη τριγυρνούν στα μουσκεμένα σαλόνια, ανεβοκατεβαίνουν από τις μηχανές και χαζεύουν αμίλητοι στα καταστρώματα. Ακόμη κάτι περιμένουν, αδημoνούν και όταν από μακριά σκάει καμμιά λάμψη, ελάχιστοι από το προσωπικό εξακολουθούν να διαβάζουν Θεικά μηνύματα, ενώ όλο και περισσότεροι νιώθουν τον κυκλώνα που πλησιάζει. Οι αστραπές και η καταιγίδα που σιμώνει και φέρνει τον Μega-κατακλυσμό και θα αρπάξει το ταλαίπωρο σκαρί στην αγκαλιά του.
Εδώ πνίγονται θεόρατα καράβια, εσύ ακόμη ανησυχείς για ένα “Μega” που έκανε ταξιδάκια πήγαινε-έλα μέσα στο Αιγαίο;
Φτάνει να δηλώσεις αόριστα “αριστερός”, έπειτα να ρίξεις “κόκκινη” μπογιά, από αυτή τη φτηνή, την πασχαλιάτικη, μέσα σε μια λιμνούλα και με κάθε σοβαρότητα να δηλώσεις πως είναι θάλασσα ελπίδας και υπάρχει ένας κόσμος που θα σε πιστέψει, ίσως μάλιστα φιλήσει ακόμη και τα χέρια σου.
Μπορεί να έμεινε μονάχα μια συμπάθεια, μια στάλα κόλλυβα κι αυτά από τους στενούς φίλους, γιατί είναι και κάτι κυβερνητικοί ροζ αγωνιστές που το ξορκίζουν, φτύνουν στον κόρφο τους, μόνο στην τρελή ιδέα ότι το Mega μπορεί να τα καταφέρει και να συνεχίσει τα ταξίδια του.
Όπως κι αν καταλήξει ο ημιθανής ασθενής, εμείς που ζούμε πάνω στο κορμί του νιώθουμε ακόμη τη βαριά ανάσα του, πλησιάζουμε ακόμη πιο κοντά, να αφουγκραστούμε τους ισχνούς παλμούς του και φέρνουμε στη μνήμη μας, ιστορίες σαν κάτι ξεκουτιασμένα γεροντάκια, μονολογούμε τις παλιές στιγμές μας. Κάπως έτσι δεν είναι, άραγε, τα στάδια του πένθους;
Μνήμες από το παρελθόν όλης της χώρας, απίθανες, ανείπωτες Μega-ιστορίες, όλες γραμμένες σε κάθε ράχη του πλανήτη, γεγονότα και στιγμές που πάγωσαν, έγιναν ένα με τα ίδια τα κορμιά των θερμαστών-εργατών του καναλιού.
Ένας τηλεοπτικός σταθμός -καθρέφτης ολάκερου του κόσμου, αυτό ήταν το Mega.
Μα είναι οι άνθρωποι, εκείνοι που πέρασαν χρόνια μαζί και τώρα στέκουν με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένουν, αγωνιούν για εκείνον τον γενναίο, τον πιο θαρραλέο, που αφού πρώτα δέσει με αλυσίδες την εξώπορτα, αν και άθεος να κάνει ένα τρισάγιο και να βάλει το χοντρό λουκέτο.
Όλοι έχουν τα δίκια τους, πρώτα οι ιδιοκτήτες, που όπως δείχνουν τα πράματα φαίνεται πως το εγκατέλειψαν πρώτοι και στα βιαστικά.
Σα να ήταν πλοίο, ένα φορτηγό, με τα αμπάρια του γεμάτα εμπορεύματα, που πήρε γερή κλίση μεσοπέλαγα κι εκείνοι, αφού όπως φαίνεται δεν γνώριζαν από θάλασσες, τέτοια κύματα πάντοτε τους έφερναν ανακάτεμα και αναγούλα, πρώτοι λοιπόν φόρεσαν σκουρόχρωμα σωσίβια και έπειτα, στα κρυφά, μπήκαν σε μια βάρκα και άφησαν το πλήρωμα να παλεύει με τις μηχανές να μπάζουν θάλασσα.
Έπειτα ακολουθούν οι “ναυαγοσώστες”, τράπεζες και βέβαια οι αρχές του τόπου.
Αυτοί δεν βλέπουν τρόπο για να σώσουν το βαπόρι, μα ακόμη κι αν υπήρχε κάποια αόριστη ελπίδα, εκείνοι δείχνουν να την ξορκίζουν με ότι μέσο βρουν. Τρίβουν τα χέρια τους και χαίρονται μοναχά στο άκουσμα ενός τέτοιου ναυαγίου, αφού μέσα από τα τσακισμένα σωθικά του, σαn τα λυσσασμένα όρνια θα ξετρυπώσουν σάρκες, θα τις βαφτίσουν λαγούς με πετραχείλια και θα δικαιολογήσουν τη δική τους “τρανή” ανυπαρξία σε έναν κόσμο που κρύβεται και όλο κάτι περιμένει στη γωνιά.
Τελευταίο έρχεται το πλήρωμα, εκείνοι που ακόμη τριγυρνούν στα μουσκεμένα σαλόνια, ανεβοκατεβαίνουν από τις μηχανές και χαζεύουν αμίλητοι στα καταστρώματα. Ακόμη κάτι περιμένουν, αδημoνούν και όταν από μακριά σκάει καμμιά λάμψη, ελάχιστοι από το προσωπικό εξακολουθούν να διαβάζουν Θεικά μηνύματα, ενώ όλο και περισσότεροι νιώθουν τον κυκλώνα που πλησιάζει. Οι αστραπές και η καταιγίδα που σιμώνει και φέρνει τον Μega-κατακλυσμό και θα αρπάξει το ταλαίπωρο σκαρί στην αγκαλιά του.
Εδώ πνίγονται θεόρατα καράβια, εσύ ακόμη ανησυχείς για ένα “Μega” που έκανε ταξιδάκια πήγαινε-έλα μέσα στο Αιγαίο;
Φτάνει να δηλώσεις αόριστα “αριστερός”, έπειτα να ρίξεις “κόκκινη” μπογιά, από αυτή τη φτηνή, την πασχαλιάτικη, μέσα σε μια λιμνούλα και με κάθε σοβαρότητα να δηλώσεις πως είναι θάλασσα ελπίδας και υπάρχει ένας κόσμος που θα σε πιστέψει, ίσως μάλιστα φιλήσει ακόμη και τα χέρια σου.
Μπορεί να έμεινε μονάχα μια συμπάθεια, μια στάλα κόλλυβα κι αυτά από τους στενούς φίλους, γιατί είναι και κάτι κυβερνητικοί ροζ αγωνιστές που το ξορκίζουν, φτύνουν στον κόρφο τους, μόνο στην τρελή ιδέα ότι το Mega μπορεί να τα καταφέρει και να συνεχίσει τα ταξίδια του.
Όπως κι αν καταλήξει ο ημιθανής ασθενής, εμείς που ζούμε πάνω στο κορμί του νιώθουμε ακόμη τη βαριά ανάσα του, πλησιάζουμε ακόμη πιο κοντά, να αφουγκραστούμε τους ισχνούς παλμούς του και φέρνουμε στη μνήμη μας, ιστορίες σαν κάτι ξεκουτιασμένα γεροντάκια, μονολογούμε τις παλιές στιγμές μας. Κάπως έτσι δεν είναι, άραγε, τα στάδια του πένθους;
Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά - απο το : 24grammata.com
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γεννήθηκα (5-3-68) στη Χίο, έχοντας καταγωγή από την Κάρπαθο και σχεδόν μόνιμη κατοικία στον Πειραιά.
Εικονολήπτης Επικαίρων, σε καιρούς που η ψεύτικη εικόνα είναι το δεδομένο της καθημερινότητας.
Από τότε που ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, συνεχίζω μέχρι και σήμερα να καταγράφω τις τρεις διαστάσεις και να τις μετατρέπω σε δύο.
Πολλά τα ταξείδια, κάτι σαν τυχοδιώκτης, μα με στόχο΄
Για τον τηλεοπτικό σταθμό που εργάζομαι (Mega TV), κυριαρχούν στην μνήμη οι σκληρές εντάσεις, στις θερμές ζώνες του πλανήτη.
Από το Κόσοβο στην Μέση Ανατολή, στο Ιράκ, μα και στην Αγκόλα.
Πλήθος ταξειδιών που γίναν εικόνες μα στο τέλος ξεθώριασε η ιστορία και έμεινε μοναχά η γραμμένη λέξη που παραπέμπει, προσδιορίζει μια χώρα, την μοναδική στιγμή της που η ιστορία άλλαζε. Άλλοτε γινόταν σκούρα μα άλλοτε άνοιγε ο ουρανός και φώτιζε, ζέσταινε ο ήλιος.
Μοναχά τα προσωπικά μου ντοκυμαντέρ θυμάμαι, πια:
Κάρπαθος, Karpathos (Ταξιδιωτικό μα όχι τουριστικό αφιέρωμα)
Το θεριό του Μάρτη, A fishing tale (Η ιστορία για το ψάρεμα της Μένουλας)
Σκόπια, Skopje skup (Τα σκόπια πέρα από το όνομα)
Live and let live (Ο δολοφόνος Τσαφέντας)
The eye of beauty (η έκλειψη στο Καστελόριζο)
Syria (Λίγο πριν την ένταση)
Menetes revolution 1944 (Ο ξεσηκωμός της Καρπάθου).
Εικονολήπτης Επικαίρων, σε καιρούς που η ψεύτικη εικόνα είναι το δεδομένο της καθημερινότητας.
Από τότε που ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, συνεχίζω μέχρι και σήμερα να καταγράφω τις τρεις διαστάσεις και να τις μετατρέπω σε δύο.
Πολλά τα ταξείδια, κάτι σαν τυχοδιώκτης, μα με στόχο΄
Για τον τηλεοπτικό σταθμό που εργάζομαι (Mega TV), κυριαρχούν στην μνήμη οι σκληρές εντάσεις, στις θερμές ζώνες του πλανήτη.
Από το Κόσοβο στην Μέση Ανατολή, στο Ιράκ, μα και στην Αγκόλα.
Πλήθος ταξειδιών που γίναν εικόνες μα στο τέλος ξεθώριασε η ιστορία και έμεινε μοναχά η γραμμένη λέξη που παραπέμπει, προσδιορίζει μια χώρα, την μοναδική στιγμή της που η ιστορία άλλαζε. Άλλοτε γινόταν σκούρα μα άλλοτε άνοιγε ο ουρανός και φώτιζε, ζέσταινε ο ήλιος.
Μοναχά τα προσωπικά μου ντοκυμαντέρ θυμάμαι, πια:
Κάρπαθος, Karpathos (Ταξιδιωτικό μα όχι τουριστικό αφιέρωμα)
Το θεριό του Μάρτη, A fishing tale (Η ιστορία για το ψάρεμα της Μένουλας)
Σκόπια, Skopje skup (Τα σκόπια πέρα από το όνομα)
Live and let live (Ο δολοφόνος Τσαφέντας)
The eye of beauty (η έκλειψη στο Καστελόριζο)
Syria (Λίγο πριν την ένταση)
Menetes revolution 1944 (Ο ξεσηκωμός της Καρπάθου).
Τον Ιούλιο του 2013 κυκλοφόρησε και το πρώτο μου βιβλίο “Εσύ πάλι τι θέλεις να γράφει το μνήμα σου; Ιστορίες γεμάτες από Κάρπαθο. Από τις εκδ 24γραμματα κλικ εδώ
Συνεχίζω με δυό αγάπες, το ποδήλατο και την γραφή.
Τρέχουν, λοιπόν, τα συναισθήματα γράφονται και περνούν.
Τρέχουν, λοιπόν, τα συναισθήματα γράφονται και περνούν.
Address : Athanasiou diakou 38
18533 Piraeus Greece
18533 Piraeus Greece
Tel. 00302104117149
00306977010457
Fax. 00302106924770
e-mail dimellasm@hotmail.com
00306977010457
Fax. 00302106924770
e-mail dimellasm@hotmail.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου