Ηταν ένας περίεργος τύπος, περίπου πενήντα - εξήντα χρονώ, εκεί γύρω στο 1971-1972, που κάθε βράδυ μάζευε τους νεαρούς κάτω από τον φοίνικα που υπήρχε στο κέντρο της πλατείας μικρής επαρχιακής πόλης όπου πηγαίναμε Γυμνάσιο και έλεγε κάτι πρωτάκουστα για τη μαρίδα «αμερικάνικα» – για γίπις και χίπις, για Μαύρους Πάνθηρες και συμβιωτικούς ή μαύρους απελευθερωτικούς στρατούς και άλλα θαυμαστά για μας τα δεκαπεντάχρονα - δεκαεξάχρονα τότε. Μιλούσε βεβαίως για την έκρηξη αμφισβήτησης της αμερικανικής νεολαίας, που είχε αρχίσει να ξεσπά και να εκδιπλώνεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ειρηνική και ένοπλη.
Είναι εντυπωσιακό, ακόμη και σήμερα σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω, πώς μιλούσε για επανάσταση στην Αμερική και δεν έλεγε λέξη για τη χούντα στην Ελλάδα. Πέρασαν χρόνια ώσπου να μάθω ότι ήταν δεξιών πεποιθήσεων, προφανώς λόγω καταγωγής, και δεν ήθελε να θίξει τους «ομοϊδεάτες» του – το να μιλάει για την Αμερική δεν ενοχλούσε κανέναν. Υποθέτω, γιατί και άλλοι φίλοι που ήσαν παρόντες τότε έχουν μείνει με την ίδια απορία. (Στην κηδεία ενός θείου μου, που είχε κάνει εννιά χρόνια στα ξερονήσια, αυτός ήταν που εξεφώνησε έναν συνταραχτικό επικήδειο).
Τέλος πάντων, αυτός ήταν πάλι που μας μύησε στα κινήματα αμφισβήτησης τη δεκαετία αυτή, που ήσαν άγνωστα, ειδικά σε μας τους άγουρους και αδαείς. Τότε ήταν που πρωτοάκουσα το όνομα Αντζελα Ντέιβις. Εκτοτε το γλυκό της πρόσωπο με την τεράστια αφάνα μάς άνοιξε άλλους δρόμους.
Πρόλαβα τον απόηχο της δράσης αλλά και την αίγλη αυτού του κινήματος όταν επισκέφθηκα πρώτη φορά τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1977, μόλις λίγα χρόνια μετά την αποφυλάκισή της· παρότι η επαναστατικότητα είχε κοπάσει, όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια δονούνταν από την παρουσία της.
Διάβασα τότε την «Ψυχή στον Πάγο» του Ελντριτζ Κλίβερ (δεκαετίες και γενιές περάσαμε ερευνώντας κι εξετάζοντας τα σκ... από όλες τις πλευρές, καιρός για δράση...), από τα πρώτα στελέχη των Μαύρων Πανθήρων (αλλά με πολύ άσχημη μετάλλαξη), το «Do It!» του Τζέρι Ρούμπιν, συνιδρυτή με τον Αμπι Χόφμαν του Κινήματος Νεολαίας (Yippies) και οδηγήθηκα, όπως πολλοί άλλοι, να συνειδητοποιήσω την τεράστια σημασία που έπαιξαν όλα αυτά τα κινήματα στη διαμόρφωση των νέων κοινωνικών συνθηκών στη μητρόπολη του καπιταλισμού, πώς επέβαλαν την απελευθερωτική ιδεολογία, τι πέτυχαν, πώς εκφυλίστηκαν, ποιος ο ρόλος της Νέας Αριστεράς και άλλα πολλά που συνεχίζουν να προβληματίζουν.
Είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό να ακούς από μια πρωταγωνίστρια εκείνης της εξεγερτικής εποχής ότι παραμένει η ίδια – με διαφορετικούς τρόπους εξέγερσης αλλά πιστή στον αγώνα κατά των τυραννικών καθεστώτων, οπλισμένη ακόμη, λες, με την μπίτνικ λογοτεχνία και τη ροκ μουσική (Μπομπ Ντίλαν, Τζόαν Μπαέζ, Ντορς), τη Σχολή της Φρανκ- φούρτης και την αντιψυχιατρική (Τόμας Σαζ) και άλλες ριζοσπαστικές μορφές τέχνης, που επέδρασαν καταλυτικά, θαρρείς, στη νεολαία όλων των χωρών του πλανήτη, ακόμη και στην Ελλάδα της στυγερής λογοκρισίας της χούντας, όπου ό,τι γινόταν γνωστό οφειλόταν σε ανήσυχους νέους και φοιτητές (αριστερούς - ελευθεριακούς), που είχαν κάποια επαφή με οικείους στη «νέα ήπειρο». Είναι μερικοί άνθρωποι-θρύλοι, που δεν επηρεάζονται από την εξουσία – αρνούνται την «ηδονή» της.
πηγη : efsyn.gr / Γιωργος Σταματοπουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου