Με τη χώρα να ολοκληρώνει σε λίγο καιρό το τρίτο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής και τον εκλογικό κύκλο να βαδίζει στο τελευταίο του τέταρτο, αρχίζει να φουντώνει η συζήτηση για τα πιθανά μέτωπα που ενδέχεται να προκύψουν στο ενδεχόμενο που το πρώτο κόμμα δεν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Αν κάτι μάθαμε από όσα συνέβησαν στην κρίση είναι ότι κανείς δεν επιθύμησε την πτώση του ΑΕΠ, την άνοδο της ανεργίας, τη χρηματοδοτική εξάρτηση της χώρας, τις περικοπές και την καταβαράθρωση των προσδοκιών της πλειονότητας των πολιτών και κυρίως της νέας γενιάς.
Η χώρα βρέθηκε χρεοκοπημένη, μόνη της και αδύναμη μέσα σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να αλλάξει από μόνη και το οποίο δεν της επιτρέπει να διαχειριστεί την κρίση της.
Μετά την κατάρρευση αυτού του θολού δίπολου, έρχονται στο φως δύο προσεγγίσεις για τη διάκριση που θα σημαδέψει την επόμενη μέρα.
Η μία προσέγγιση προσβλέπει στη διάκριση «μέτωπο της λογικής-μέτωπο των λαϊκιστών» και η δεύτερη επιλέγει μια κλασική αντιπαράθεση ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.
Η προσέγγιση που παρουσιάζει τον έναν πόλο ως τη λογική, προφανώς ταυτίζει τον άλλο πόλο με την παραφροσύνη. Είναι δυνατόν να πορευτούμε στο μέλλον με μια διάκριση που θα θεωρεί τον αντίπαλό μας ως δαίμονα που στα χέρια του η κοινωνία θα γίνει κόλαση ή μήπως νομιμοποιούμαστε να χαρακτηρίζουμε τη μισή κοινωνία λαϊκιστές, νομίζοντας ότι κατέχουμε τη μία και μοναδική αλήθεια;
Από την άλλη πλευρά, η διάκριση ανάμεσα σε πρόοδο και συντήρηση έχει πληγεί σοβαρά.
Το ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκε με τον μεγάλο του ιδεολογικό αντίπαλο με σκοπό να φέρει εις πέρας δύο προγράμματα οικονομικής προσαρμογής και ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε με ένα κατ' εξοχήν συντηρητικό κόμμα ακολουθώντας τον δρόμο που απέρριπτε τα πρώτα χρόνια μετά την οικονομική κρίση.
Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία που συνεχίζει να ασπάζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση και το χάος που συνεπάγεται κάθε δρόμος έξω από αυτή, δεν επιτρέπουν μεγάλες ρήξεις και αλλαγές στην οικονομική πολιτική.
Είναι, όμως, πιο σημαντικό από ποτέ ο προοδευτικός χώρος συγκροτημένος από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του εξισωτικού φιλελευθερισμού, της Αριστεράς και της οικολογίας να ξεκινήσει από την καλύτερη δυνατή θέση τον μαραθώνιο που ακολουθεί μετά το τέλος του προγράμματος. Ο κόσμος της εργασίας, που τροφοδοτεί την ανάπτυξη εις βάρος της προσωπικότητάς του, ψάχνει έκφραση.
Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, που πληρώνει φόρους χωρίς αντίκρισμα για εκείνον και το κοινωνικό σύνολο, αναζητά ελπίδα.
Ολοι εκείνοι που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε καταπίεση μιας κοινωνίας που άλλοτε κρύβει καλά και άλλοτε όχι τον συντηρητισμό της, προσδοκούν μια αλλαγή. Αν ο προοδευτικός χώρος προσανατολιστεί σε αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να ελπίζει.
*υποψήφιος διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, ΕΚΠΑ /πηγη : efsyn.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου