Τι συμβαίνει σήμερα στην de facto διχοτομημένη, πεινασμένη Ουκρανία; Το εν εξελίξει «σχίσμα» μεταξύ Ρωσικής και Ουκρανικής Εκκλησίας είναι ένα μόνο από τα πολλαπλά μέτωπα μιας τιτάνιας, μακραίωνης σύγκρουσης για τις ευρασιατικές σφαίρες επιρροής ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση, με τον ουκρανικό λαό να πληρώνει ξανά το «μάρμαρο»
«Της λείπει το ’να της ποδάρι, που της το παίξανε στο ζάρι»...
Σχεδόν πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον Φλεβάρη του 2014. Τότε που μια μαζική μεν, και αρχικά ειρηνική, πλην εμφανώς υποκινούμενη από τη Δύση, πολύμηνη κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών πολιτών που γέμισαν την πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και μια «στροφή» της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξελίχθηκε σε πραξικόπημα, μέσα από μια σειρά αιματηρές προβοκάτσιες βγαλμένες κατευθείαν από τα δικά μας Δεκεμβριανά, με ελεύθερους σκοπευτές ακροβολισμένους σε ταράτσες να δολοφονούν διαδηλωτές αλλά και αστυνομικούς «στο σωρό».
Ενα βίαιο, αμερικανοκίνητο -με πρωταγωνιστές τον τότε αντιπρόεδρο του Ομπάμα, Τζο Μπάιντεν, τη βοηθό υπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νιούλαντ αλλά και τον σημερινό πρέσβη στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ- και δευτερευόντως ευρω-κίνητο (Βρετανία, Γαλλία και πρωτίστως Γερμανία, έπαιξαν το δικό τους βρόμικο παιχνίδι) πραξικόπημα, που ανέτρεψε τον εκλεγμένο μεν, φιλορώσο δε πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και έφερε στην εξουσία έναν εσμό εθνικιστικών και νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως οι χιτλερικοί φονιάδες του «Δυτικού Τομέα» και της «Ταξιαρχίας Αζόφ», αποφασισμένων να κόψουν οριστικά και με το χαντζάρι τους προαιώνιους δεσμούς με τη «μαμά Ρωσία».
Οι τρεις πόλεμοι
Ο Γιανουκόβιτς, φυσικά, δεν ήταν καμιά Παναγία: η κυβέρνησή του, όπως άλλωστε και εκείνες των φιλοδυτικών προκατόχων του (και πολιτικών «προϊόντων» του πρώτου Ευρω-Μαϊντάν του 2004) Βίκτορ Γιούτσενκο και Γιούλιας Τιμοσένκο, ήταν άκρως διεφθαρμένη και η δημοτικότητά του είχε υποχωρήσει σημαντικά.
Ούτε ο «γειτονικός» ιμπεριαλισμός του Πούτιν είναι εκ προοιμίου καλύτερος από αυτόν των εξ Εσπερίας αντιπάλων του στο μακραίωνο «Μεγάλο Παιχνίδι».
Αν δει κανείς το θέμα ιστορικά, θα διαπιστώσει ότι για τον έλεγχο της Ουκρανίας και της Κριμαίας έχουν διεξαχθεί τα τελευταία 170 χρόνια τρεις μεγάλης κλίμακας πόλεμοι μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (1853-56, 1918-21, 1941-44) με εκατομμύρια νεκρούς...
Απλά, αν οι «δημοκράτες» Δυτικοί είχαν λίγη υπομονή, ίσως η «φιλελεύθερη στροφή» και η σταδιακή απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική σφαίρα επιρροής, που τόσο επιθυμούσαν, να ερχόταν από μόνη της, με μικρή μόνο ξένη υποβοήθηση και χωρίς αίματα - από τη φυσική, αν θέλετε, αντίδραση του ουκρανικού λαού στη διαρκή φτώχεια και την εξάρτηση.
Πριν εγκαταλείψει τη χώρα στις 22 Φλεβάρη, άλλωστε, ο Γιανουκόβιτς είχε συμφωνήσει στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών μόλις τρεις μήνες αργότερα. Δυστυχώς, οι Δυτικοί «σωτήρες» βιάζονταν να «περικυκλώσουν» με εχθρικά καθεστώτα τη Ρωσία.
Με την ενθάρρυνσή τους, οι νέοι υπερεθνικιστές κυβερνώντες εξαπέλυσαν αμέσως ένα πογκρόμ δολοφονιών και διώξεων εναντίον συνδικαλιστών και στελεχών της ουκρανικής Αριστεράς, πυρπολώντας κτίρια, βιάζοντας, ξυλοκοπώντας και απειλώντας.
Στόχος τους, όπως έγινε αμέσως φανερό, ήταν ο στραγγαλισμός κάθε «μη ουκρανικής» εθνικής ταυτότητας. Σε όλη την ουκρανική επικράτεια, και κυρίως στα σχολεία, απαγορεύτηκε η χρήση της ρωσικής γλώσσας αλλά και κάθε άλλης γλώσσας πλην της ουκρανικής. Την... πλήρωσε ακόμη και ο βέρος Ουκρανός Νικολάι Γκόγκολ, που «διεγράφη» μονοκοντυλιά από τα σχολικά βιβλία γιατί έκανε το λάθος να γράψει τα αριστουργήματά του στα ρωσικά!
Ταυτόχρονα, οι φασίστες κατάργησαν με νόμο όχι μόνο όλα τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα, αλλά και κάθε χρήση σοβιετικών συμβόλων - παράλληλα με τη συστηματική ηρωοποίηση των δωσίλογων συνεργατών των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδιαίτερα του αρχηγού τους Στεπάν Μπαντέρα, τα γενέθλια του οποίου αποτελούν πλέον εθνική «γιορτή» μίσους...
↳ Μία συνηθισμένη εικόνα από τους δρόμους του Κιέβου, με νεοναζιστικές οργανώσεις να διαδηλώνουν κατά της «φαυλοκρατίας» και υπέρ μιας νέας επίθεσης στην ανατολή. Ο Αδόλφος ξαναζεί στην Ουκρανία – και η ιστορική ευθύνη που έχουν οι Δυτικοί «σπόνσορες» για την επώαση του «αυγού του φιδιού» είναι τεράστια
Ομως μακράν το βαρύτερο τίμημα που πλήρωσε και πληρώνει η δύσμοιρη Ουκρανία είναι ο σύντομος εμφύλιος του 2014, που στην πράξη δεν τερματίστηκε ποτέ: έχει απλώς «παγώσει», μετά την de facto αποτυχία του Κιέβου να κατακτήσει στρατιωτικά τις εξεγερμένες, με την υποστήριξη φυσικά του Κρεμλίνου, ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ενας εμφύλιος με περισσότερους από δέκα χιλιάδες νεκρούς, που είχε αποτέλεσμα την de facto διχοτόμηση της χώρας μεταξύ του ελεγχόμενου από το Κίεβο δυτικού τμήματος και της απολύτως εξαρτημένης από τη Ρωσία ανατολικής «Νοβαροσίγια», στην οποία έχουν καταφύγει και τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο ρωσόφωνοι πρόσφυγες από τα δυτικά.
Τα προτεκτοράτα
Με την αμφιλεγόμενη συνθήκη του «Μινσκ ΙΙ» του 2015, την οποία οι ΗΠΑ ποτέ δεν παραδέχτηκαν και συνεχώς υπονομεύουν, οι δύο αυτές πλούσιες σε φυσικούς πόρους επαρχίες έχουν πλέον περάσει σε ένα «ειδικό καθεστώς» αυτονομίας, όντας επί της ουσίας άτυπα προτεκτοράτα της Μόσχας, αντίστοιχα με την Οσετία ή την Αμπχαζία.
Ταυτόχρονα, ο Πούτιν φρόντισε να προσαρτήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία, αναίμακτα, την κατά πλειοψηφία ρωσόφωνη Κριμαία - αδιαφορώντας για τις κυρώσεις που του επέβαλαν γι’ αυτό ΗΠΑ και Ε.Ε.
Τους τελευταίους μήνες, οι ίδιοι παράγοντες που υποκίνησαν τον «παγωμένο» εμφύλιο έχουν βαλθεί με κάθε μέσο να τον αναζωπυρώσουν, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας για πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας και επίσπευση της κήρυξης ενός νέου, δεύτερου Ψυχρού Πολέμου.
Του ίδιου δηλαδή σκοπού που υπηρετούν οι ενέργειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη, με την ανάπτυξη «αντιπυραυλικής» ομπρέλας -που δυνάμει ανατρέπει την πυρηνική ισορροπία τρόμου- και τεθωρακισμένων ταξιαρχιών ταχείας ανάπτυξης στα ρωσικά σύνορα από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής μέχρι τα Βαλκάνια -το νεότερο μέτωπο της ρωσο-αμερικανικής αντιπαράθεσης.
Πριν από δύο μήνες, άγνωστοι δολοφόνησαν με βόμβα σε ένα καφέ του Ντονιέτσκ τον «πρόεδρο» των ρωσόφωνων και πρώην πολέμαρχο, Αλεξάντρ Ζαχαρτσένκο - τον εκλεκτό του Πούτιν που είχε υπογράψει τη Συνθήκη του Μινσκ για λογαριασμό των αυτονομιστών. Είχαν προηγηθεί τουλάχιστον τέσσερις ακόμη δολοφονίες ηγετών της αντίστασης, ενώ τα «θερμά επεισόδια» κατά μήκος των 500 χιλιομέτρων της άτυπης «μεθορίου» είναι συνεχή.
Σε λίγες εβδομάδες οι ρωσόφωνοι στήνουν κάλπες για εκλογή νέου ηγέτη και το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και η (επίσημη) Ουκρανία τον ερχόμενο Μάιο, για πρώτη φορά από το 2014.
Ποιον συμφέρει να τιναχτούν αυτές οι δημοκρατικές, όσο γίνεται τουλάχιστον, διαδικασίες στον αέρα; Ποιον συμφέρει να μη γίνουν ταυτόχρονες εκλογές στην ανατολική και τη δυτική Ουκρανία;
Αξίζει, τέλος, να ρίξουμε μια ματιά και στο οικονομικό πεδίο, και τις μεγάλες... (νεο-)φιλελεύθερες τομές που έγιναν εκεί.
Μία από τις πρώτες ενέργειες του νέου ακροδεξιού/υπερεθνικιστικού καθεστώτος, που σύντομα «νομιμοποιήθηκε» με τη διάτρητη εκλογή του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Πέτρο Ποροσένκο, ήταν η υπογραφή δανείου (σ.σ. στα ελληνικά διαβάζεται «μνημόνιο»), ύψους 17,5 δισ. δολαρίων, με το ΔΝΤ, που συνοδεύτηκε από τους συνήθεις σκληρότατους όρους. Ξέρετε, τώρα.
Για κάθε «υποδόση» του δανείου –ώς σήμερα έχουν εκταμιευθεί μόλις 8,7 δισ. δολάρια– η Ουκρανία πληρώνει τους μοντέρνους Σάιλοκ με μια λίβρα κρέας: το τίμημα είναι η βίαιη φτωχοποίηση του ήδη χειμαζόμενου λαού της, με πτώση του ΑΕΠ της κατά 30% μέσα σε 4 χρόνια, εξοντωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (χρίβνα), έκρηξη στις τιμές των βασικών αγαθών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και φυσικά τις... απαραίτητες μαζικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών, προς όφελος των διαπλεκόμενων «ημετέρων».
Τα παραδοσιακά... έσοδα
Κι όμως: το Ταμείο πιέζει αφόρητα τον Ποροσένκο να αυξήσει δραστικά τα όρια συνταξιοδότησης και να κόψει την επιδότηση του γκαζιού, σε μια γερασμένη χώρα όπου πάνω από 8 εκατομμύρια συνταξιούχοι ζουν με 50 ευρώ τον μήνα και ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 200 ευρώ.
Το σημαντικότερο: το ξαφνικό διαζύγιο με τη Μόσχα στέρησε από τη χώρα όχι μόνο το συγκριτικά πάμφθηνο ρωσικό φυσικό αέριο, πετρέλαιο και κάρβουνο, αλλά και σημαντικό μέρος από τα έσοδα που παραδοσιακά αποκόμιζε το Κίεβο ως βασικός μεταφορέας (μέσω του σοβιετικού συστήματος των αγωγών προς την Ευρώπη) των ρωσικών καυσίμων προς τους Ευρωπαίους πελάτες. Η ουκρανική βιομηχανία καταστράφηκε εν μια νυκτί – και οι υπεσχημένες από τους «σπόνσορες» επενδύσεις δεν υλοποιήθηκαν ποτέ.
Πόσο μάλλον που οι αρχικά πολεμοχαρείς Γερμανοί στην πορεία το ξανασκέφτηκαν και τελικά «τα βρήκαν» με τον υπομονετικό σκακιστή Πούτιν για τον αγωγό NordStream ΙΙ, που θα ολοκληρωθεί στα τέλη του 2019 και θα παρακάμπτει πλήρως την όλο και φτωχότερη, κατακερματισμένη από τους ισχυρούς Ουκρανία.
Την Ουκρανία που «της λείπει το ’να της ποδάρι, που της το παίξανε στο ζάρι»...
πηγη : efsyn.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου