Ο νεαρός επαρχιώτης που ήρθε στον Πειραιά για να μπαρκάρει, έγινε σεφ σε κρουαζιερόπλοια και μετέφερε την λογική των εκλεπτυσμένων απολαύσεων με λογικές τιμές, έγινε συνώνυμος με την αναμόρφωση του Τουρκολίμανου. Για την ακρίβεια, το κορυφαίο δημιούργημά του, το «Αγλαμαίρ» (εκεί που σήμερα βρίσκεται το «Βαρούλκο»), σφράγισε τουλάχιστον για σχεδόν τριάντα χρόνια την εποχή της σύγχρονης ακμής του πιο γνωστού στο διεθνές jet set κοσμοπολίτικου λιμανιού της Ελλάδας. Στο Τουρκολίμανο και οπωσδήποτε στο «Αγλαμαίρ» θα συναντούσε κανείς τον Ωνάση, τον Νιάρχο, την Κάλλας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Γουλανδρή, πολλές φορές με όλη την ομάδα του Ολυμπιακού, διάσημους ηθοποιούς του Χόλυγουντ και όποιον άλλον μπορεί κανείς να φανταστεί.
Κάπου το 1999, με τον Δημήτρη Κατσικάρη, εκδότη τότε του καλού περιοδικού «Λιμάνι», φέραμε στο ίδιο τραπέζι (κυριολεκτικά) τον Μίμη Ανδρουλάκη και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Και με την ευκαιρία αυτή καταγράψαμε μια συνέντευξη/συζήτηση των δύο ανέστιων τότε πρώην βουλευτών του Πειραιά, που προκάλεσε αίσθηση και συζητήθηκε ιδιαίτερα.
Εντύπωση μάλιστα μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο μακαρίτης Νίκος Τζερεφός, που φυσικά δεν μας άφησε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, αν και θεωρητικά «δεξιός», έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια στον – τακτικό θαμώνα του άλλωστε – Μίμη Ανδρουλάκη.
Ο παριστάμενος σε εκείνη τη συνάντηση στενός φίλος του πρώην βουλευτή, Στέλιος Μπρατσόλης, που μου έστειλε τις φωτογραφίες που δημοσιεύει το Portnet, μου θύμισε όλα τα παραπάνω, παροτρύνοντάς με να γράψω δυο λόγια για τον Νίκο Τζερεφό. Δυο λόγια είναι ελάχιστα για κείνον που παρέλαβε ένα ξεπερασμένο για την εποχή του λιμανάκι και μέσα από το μαγαζί του του προσέδωσε την αίγλη που το συνόδευσε για τρεις δεκαετίες, πριν ξαναβυθιστεί στην σημερινή του κρίση.
Είναι βέβαιον ότι από εκεί που θα βρίσκεται ο Νίκος Τζερεφός θα εύχεται και θα αγωνιά ώστε η επικείμενη ανάπλαση του Τουρκολίμανου από τη δημοτική αρχή Πειραιά να μπορέσει να το ξαναφέρει στο επίπεδο που του αξίζει.
Και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως με την ευκαιρία αυτή της ανάπλασης του Τουρκολίμανου, θα άξιζε να αναλάβει την πρωτοβουλία να τον τιμήσει. Μια τιμητική πλάκα στο παλιό «Αγλαμαίρ», μια προτομή του καλύτερα, θα αποτελούσαν τον καλύτερο «φόρο μνήμης» για έναν άνθρωπο που ταυτίστηκε όσο λίγοι με την πόλη κι ειδικότερα την περιοχή.
Ν.Α./ portnet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου