Οι κοινές μέρες του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και της Λορίν Μπακόλ ήταν δεμένες σε ένα αστέρι, κι επιβεβαίωναν ότι φτάνει να το θέλουν κι οι δύο, και τα αόρατα νήματα του έρωτα, εξελίσσονται στους πιο ισχυρούς δεσμούς της αγάπης.
ολλοί θα σε αποκαλέσουν «αγάπη μου» επειδή δεν θυμούνται το όνομά σου, μα εκείνος που δεν θα το ξεχάσει ποτέ, θα σε αποκαλέσει «έρωτά μου». Και μονάχα στη δική του βελούδινη χροιά θα ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τον εαυτό σου, και ως διά μαγείας μόνο στη δική του τη μορφή θα εξαλείφεται η κατήφεια αυτού του κόσμου. Ισχύει πάντως, ακόμα κι αν ορισμένοι το βρουν υπερβολή, πως είναι αδύνατο να γνωρίζει τι έρωτας εστί, όποιος δε γνωρίζει πώς «δουλεύουν» τα γρανάζια της ανθρώπινης καρδιάς.
Όποιος ζητά μαργαριτάρια αλλά ταυτόχρονα διστάζει να βουτήξει στα βαθιά. Και με στυγνές συνοπτικές διαδικασίες ας θεωρείται αυτός που δε μπορεί να ερωτευτεί, το μονιμότερο σφάλμα της φύσης. Αντιθέτως, όσοι θα πουλούσαν ως και την ψυχή τους για να γίνουν ουράνιο τόξο στο σύννεφο κάποιου άλλου, θα συμφωνήσουν ότι το σύμπαν σε τελική ανάλυση ορίζει το ταίρι μας και κλείνει το ραντεβού μας μαζί του. Το άτομο δηλαδή, που θα κατοικήσει την ψυχή μας, κι όχι απλώς θα την επισκεφθεί. Ναι, το σύμπαν. Ποτέ δεν πέφτει έξω. Η ερωτική ιστορία της Λoρίν Μπακόλ και του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ αυτό μαρτυρά, άλλωστε.
Γεννημένος ανήμερα των Χριστουγέννων του 1899, ο βραβευμένος με Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, Αμερικανός ηθοποιός που διέπρεψε σε ουκ ολίγα αστυνομικά φιλμ κατά τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, προερχόταν από εύπορη οικογένεια που ονειρευόταν να τον καμαρώσει γιατρό. Ανυπότακτος χαρακτήρας αυτός, αν και γράφτηκε στην Ιατρική του Γέιλ, έστειλε τον διευθυντή της στο γιατρό, καθώς τον έριξε για πλάκα σε ένα από τα συντριβάνια της σχολής.
Εννοείται ότι η αποβολή του από τη σχολή δεν έπεσε και ως κεραυνός εν αιθρία. Οι περιπέτειές του πάντως, δεν είχαν σταματημό. Όταν κατατάχθηκε το 1918 στο ναυτικό, η συμμετοχή του σε έναν καβγά, του άφησε παράσημο ένα χαρακτηριστικό σημάδι στα χείλη, το οποίο αργότερα θα τον έκανε διάσημο. Ο τύπος που ξεχώρισε στα «Απολιθωμένο δάσος» (1936), «Το Γεράκι της Μάλτας» (1941), «Καζαμπλάνκα» (1942), και «Η Σειρήνα της Μαρτινίκα» (1944), αλλά και «Πάθος & Αίμα» (1946), «Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» (1948), και φυσικά, στη «Βασίλισσα της Αφρικής» (1951), έμελλε να αντικαταστήσει το νερό με ουίσκι, και έπειτα το ουίσκι με το μαρτίνι, μα και να παντρευτεί τέσσερις φορές, αγαπώντας όμως πραγματικά μονάχα την τέταρτη και τελευταία. Την κατά είκοσι πέντε χρόνια μικρότερή του, δροσερή κι υπέρ ταλαντούχα, Λωρίν Μπακόλ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου