Το Μαύρο φως, είναι η νέα δημιουργία, του Μίμη Ανδρουλάκη, που σύντομα θα βρούμε να κοσμεί, τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Κι αν ο τίτλος, από μόνος του, είναι ιδιαίτερα δυνατός, το περιεχόμενο τον ξεπερνά, σε πολλαπλάσιο βαθμό. Μέσα από μια καταιγιστική ακολουθία γεγονότων, εικόνων, δεδομένων, ιστοριών, που περιπλέκονται αριστοτεχνικά στη πλοκή του βιβλίου, ο συγγραφέας, παρουσιάζει για πρώτη φορά, τον βίο και το ψυχογράφημα του εμπρηστή του «Μινιόν» και ρίχνει μια βόμβα στη σκοτεινή ζώνη της Art Market στη διαπλοκή της με την κλεπτοκρατία και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Ποιος είναι ο Αντώνης Μαρτίνος;
Απίστευτα προικισμένος: Πανέξυπνος, μεθοδικός… Με στρατηγική σκέψη, γλωσσομαθής και με παιδεία που θα ζήλευαν πολλοί.
Κι όμως… την ίδια στιγμή, τόσο ευάλωτος στη κίνηση ενός εσωτερικού εκκρεμούς, ανάμεσα στους αντίθετους πόλους, του ψυχικού του κόσμου. Ενός κόσμου στιγματισμένου και δυναμικά διαμορφωμένου, από τα έντονα βιώματα του… Είναι τα ίδια βιώματα, που σφυρηλατούν ένα ιδιόμορφο «ιερό καθήκον», που τόσο τυφλά υπηρετεί…
Οι πικροί καρποί της εφηβείας του, τον ωθούν στην πρώτη τραγωδία: «Εγώ ή αυτός», για τον σάτυρο ταχυδρόμο στον γενέθλιο τόπο.
Ελένη, η αρραβωνιαστικιά της εφηβείας. Οι τρεις μοιραίες γυναίκες του: Γκρέτα, Μαργαρίτα, Μάρθα.
Το «καθήκον» που αναδύεται… «Εάν όχι εγώ, ποιός;» Σιγά σιγά, είναι αυτό που θα καθορίσει τις επιλογές, αλλά και τη ζωή του ήρωα…
«Εγώ το έκανα· τον εμπρησμό στο “Μινιόν”»
Κι εκεί που φαίνεται να κλείνει τον τελευταίο λογαριασμό του με το παρελθόν –την τιμωρία για τον στραγγαλισμό της «Καλόγριας»–, ανοίγει ξαφνικά, έναν καινούργιο. Πολύ μεγαλύτερο. Πολυδιάστατο. Αποκαλύπτει τη σκοτεινή πλευρά της Art Market που μεταμορφώνει τους «Πικάσο» σε κράχτες για γκρίζες μπίζνες δισεκατομμυρίων. Ρίχνει μια βόμβα στη δικτύωσή της με τη διεθνή κλεπτοκρατία, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την πλαστογραφία. Ένα σκοτεινό κόσμο, που κινείται υπόγεια και παράλληλα με τον λαμπερό, που εκατομμύρια λάτρεις των τεχνών, γνωρίζουν και θαυμάζουν…
[Φωτο: Salvator Mundi του Leonardo da Vinci (;)]
(Φώτο: Free Port στη Γενέβη)
Ένα ειρωνικό παιχνίδι της τύχης από την Άμφισσα και τους Δελφούς του ’60, την Αθήνα του ’70, ως το Αμβούργο, τη Γενεύη και το Μανχάτταν του καιρού μας. Το ταξίδι στο χρόνο και στους γεωγραφικούς τόπους, ενώνει το μελαγχολικό βλέμμα του ήρωα, που κρύβει μέσα του μια οργή σιωπηλή, σαν υπόγεια ηφαιστειακή λάβα, που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται. Και τον μετατρέπει, ταυτόχρονα, σε κατήγορο, δικαστή και εκτελεστή της «ποινής»...
(Φώτο : Pablo Picasso's "Les Femmes d'Alger -Version 'O')
Από τις τελευταίες σειρές του βιβλίου:
«… Ο Άλεξ ρίχνει μια τελευταία ματιά στον παλιό του συγκάτοικο καθώς σβήνει και χάνεται η μορφή του στην Έκτη Λεωφόρο.
Ένα Μαύρο Φως πέφτει πάνω του. Αγγελικό ή διαβολικό – ποιος ξέρει; Στο εσωτερικό του ρολόι, στον χρόνο του ψυχικού του κόσμου παρεισφρέουν, σε ακανόνιστα διαστήματα, μερικά δευτερόλεπτα ακατανόητα, αλλόκοτα. Τότε βγαίνει από τον εαυτό του και μεταμορφώνεται σε κατά συρροήν εκδικητή με ή χωρίς αιτία. Τόσο παράλογο και συνεπώς τόσο αληθινό.
Αμόλυντο ίσως στον πυρήνα του…»
Μαύρο Φως, ένα βιβλίο - γροθιά στο στομάχι, που καθηλώνει τον αναγνώστη, από τη πρώτη ως τη τελευταία σελίδα. Του ανοίγει τη πόρτα, σε ένα κόσμο, άγνωστο, απόκρυφο. Εκεί όπου πίσω από το «φως», ζεί το «σκοτάδι» . Black Light, Dark Art, Dark Business. Τόσο παράλογο, αλλά και τόσο αληθινό…
Ο Μίμης Ανδρουλάκης στα καλύτερα του!
Ολόψυχα καλοτάξιδο!
newshub.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου